onderweg

Samen met Beata, Claudia, Ashi en de 2 Brazilianen sta ik vroeg op om de bus te nemen naar Antigua. In Coban is het even wachten op de volgende bus. Prima, met zijn allen gaan we ontbijten en dan begint het hier te regenen. Niet te doen, alles ziet grijs zoveel regen en ik denk aan thuis. Een van de Brazilianen is zo aardig om de bus te gaan halen, zodat wij niet nat worden. De rit naar Antigua is regenachtig en dan zegt Ashi die achter mij zit in de bus 'Sabine, je bent je haar aan het verliezen'. In haar hand houdt ze een van mijn weelderige blonde lokken. Dat belooft... nephaaruitval. Wat doe je eraan? Claudia en Ashi zijn razend enthousiast over hun hostal in Antigua. Dus we gaan er met zijn allen naar toe en wat een tegenvaller... Beata en ik nemen samen een kamer ipv een doorgezakt bed in de dormitorio. Dan gaan we samen, Beata en ik op wandel in Antigua. Marktjes, straatmuzikanten, de keien straten, de gekleurde huizen,... we lopen over de plaza en uit mijn ooghoek zie ik een hele snelle beweging. Ik loop gewoon door, maar diegene die zo snel is stormt op mij af en vliegt rond mijn hals. Mijne duikbuddy, Elisa van Honduras... Kei leuk om haar weer te zien. Wel jammer, dat ik morgen al weer vertrek. That's life.
De volgende dag sta ik al weer paraat om de bus van 6.00 te nemen... Helaas, als de chickenbus gevuld is, vertrekt ze ... en daar sta ik dan. Een reden om terug te gaan slapen,... als dat al kan, want mijn ribbekes laten zich voelen,pff. Ik sta terug op en vertrek goed op tijd naar het plein met bussen. 'Guate, Guate, Guate...' klinkt het in de straat. Neen, geen Guatemala City voor mij, maar een andere stad Escuintla. Deze keer geraak ik wel op de chickenbus en dan rijd ik weer door Guatemala. In het stadje moet ik een andere bus nemen, maar ik heb geen idee welke. Een heel deel lui komen op mij af en ik geraak dan toch op een luxebus naar Gualtemalteekse normen. Verkopers met frisdrank springen op de bus om te verkopen. De vrouw van een burittoverkoper zit voor in de bus op de vloer en warmt de burrito's op, terwijl man lief zijn burritos aan de passagiers verkoopt. De stoel voor mij hangt schots en scheef en het ijzer van de leuning prikt in mijn rug. Mijn buurman is een leuke kerel en het is ongelooflijk. Ik dacht in Guatemala daar zal ik mijn spaans een bijschaven. Tarara,... deze kerel heeft 3 jaar in Boston gewerkt en toont mij trots een foto van hem en zijne camion op zijn hypermoderne mobiel. Ik krijg een preek van hem dat ik niet met vreemde mannen mag praten aan de grens... een hele uitleg... Hij gaat zelfs naar de eigenaar van de bus dat die ervoor moet zorgen dat ik veilig de grens overgeraak. In het midden van de bus voor mijne neus staat een oudere man,... en die begint te preken... Als ik mijn ogen sluit, waan ik mij in Eindhoven. Alleen dat ik er nu niks van kan verstaan,...Eindeloos duurt die preek,pfff. Eindelijk is het gedaan, de bus stopt om te tanken en verkopers met zakjes van Pollo Campirano staan aan de vensters van de bus om hun broodjes te verkopen. Echt vreemd, Pollo Campirano is de Guatemalteekse tegenhangen van KFC (Kentucky Fried Chicken). Stel je voor dat iemand voor de autobus staat met hamburgers van de MCDonalds die jij kan kopen. Ongelooflijk. We rijden verder. De oudere preker heeft plaats gemaakt voor een jonge knaap... en in zijn rechterhand heeft hij een rood boek vast: het nieuwe testament. Een nieuwe preek en hij roept op om samen te bidden. Luid spreekt hij ons toe en hij weet van geen ophouden. Als zijn gebed gedaan is, begint hij opnieuw te preken en dan weer te bidden met het volume op maximum. Helaas, reis ik zonder oordopen en beginnen mijn oren nu wel te toeten. Aan alles komt een einde, gelukkig. In tussen is mijn buurman afgestapt en heb ik veel plaats. Dan is het mijn beurt om af te stappen en goed voorbereidt als ik ben, heb ik geen idee hoe ik over de grens moet geraken of waar de frontera is. Als ik uit de bus stap, word ik al direct aangeklampt door verschillende fietstaxichauffeurs en ik laat me graag door zo'n fietstaxi naar de frontera voeren. Mijne fietstaxichauffeur probeert mij af te zetten,... ik loop nog liever, ook al protesteren mijn zwevende ribben. Nadat mijn papieren in orde zijn, wandel ik bepakt en bezakt de brug over. Een klein dametje vergezelt mij en zegt hoe ik moet lopen om het land in te geraken. En even later, sta ik terug in Mexico. Als ik door de douane ben, vraag ik aan de beamte of er hier een busstation is. 'Neen' zegt hij 'Maar je kan een collectivo nemen naar Tapachula'. Het is bloedheet hier en ik sta nat van het zweet, pufpuf. De collectivo is een kleine bus. Ik beland op de achterbank en kan mijn benen niet eens strekken. We vertrekken en niet te doen, zo warm. Het busje stopt om de haverklap en ik vraag me af hoe al die mensen in dit kleine busje geraken. Het gevolg is dat de temperatuur in de bus nog meer stijgt. Aan een stoffig kruispunt dropt de bus mij en dan wandel ik naar het ADObusstation en koop een ticket naar Puerto Escondido. De tijdzone is hier verschillend en dat speelt in mijn voordeel, 1u minder wachten. Om de tijd te doden, eet ik wat en ga naar het internetcafé tegenover het busstation, typ mijn verhaal om dan mijn dagboek te vergeten. Gelukkig, is het alleen het deel na Kelly dat weg is. De nachtbus, mijn lijf doet nog altijd zeer, maar zitten gaat me eigenlijk beter af dan liggen. Mijne buurman somt de highlights op van Puerto Escondido. Ik kijk er naar uit.