Nan

Nog een laatste keer loop ik door de straten van Sukotai en wissel in tussen nog wat geld om en koop wat drank voor de busrit naar Nan. Terug in mijn guesthouse, stelt de lady of the house voor dat ik ook via Phrae kan gaan. Goed plan, dat betekent dat ik meteen kan vertrekken. The lady of the house is een hele vriendelijke fiere thaise madame die mij met alle plezier naar het busstation brengt. Wat heb ik toch weer allemaal mee dat ik die rugzak nog niet eens in die laadbak gezwierd krijg? Na enkele pogingen ligt ie er in en zijn we weg. Op het busstation staan wel 100mensen (gewoon een mierenhoop) op de bus naar Phrae te wachten. HOe gaan die daar op geraken? En dan is de bus daar en komt de mierenhoop tot leven. Bagage wordt afgegeven en iedereen verdwijnt in de bus. Ik ben bij de laatste en ben benieuwd of daar nog plek is, ook al is de bus een dubbeldekker. Ik word naar boven gestuurd en daar staan de mensen al op elkaar geplakt in het gangpad van deze moderne aircobus. Op de meeste banken zitten ze met drie. Lekker knus is het hier. Een man biedt aan om mij rugzakje tussen zijn voeten te zetten; dat is al aangenamer zowel voor hem (dan krijgt hem dat ding niet de hele tijd tegen zich aangeduwd) en voor mij. De rit naar Phrae duurt drie uren, wat een vooruitzicht. Intussen zijn we al 1,5uur lang evenwichtsoefeningen aan het doen, als er een deel mensen uitstappen. Ruimte en een zitplaats, yoehoe. Enkele uren later, arriveer ik dan in Nan en van de twee toeristen die op de bus zitten ben ik de enige die hier afstapt. Ik heb Thailand helemaal voor mij alleen. Een open busje brengt mij naar SP Guesthouse en daar blijf ik. De eigenares is zeer aardig en ik vraag waar ik moet zijn voor een trekking. Ze overhandigt me een foldertje en dan ga ik even Nan verkennen. Veel bekijks, want hier zitten geen toeristen dat is wel duidelijk. Na wat door Nan gezworven en gegeten te hebben, loop ik terug en passeer een chinees theater. Amai, een flashy decor met fluorkleuren en diverse TLbuislampen. OP het podium staan enkele vrouwen met lange zwarte haren en witte gezichten in hun oranje kostums te dansen op pingelmuziek. NIet te lang kijken, want al die kleuren dat is om koppijn van te krijgen. Terug in de guesthouse krijg ik te horen dat diegene die trekkings organiseert in het ziekenhuis ligt, dus dat de trekkingbusiness op dit moment plat ligt. Verdorie, dat is pech. Maar... er is een alternatief en ik krijg een andere brochure voorgeschoteld van een peperduur agentschap. Laat het zijn, dan ga ik morgen gewoon naar Chang Rai. De volgende ochtend, ontbijt ik in een thais ontbijtrestaurant. Hints of handen en voeten om uit te leggen wat je wil, daar begin ik een meester in te worden. Het is 9u00 als ik terug ben en mijn spullen wil nemen om naar de bushalte te gaan. Verdorie, er is maar 1 bus en die vertrekt natuurlijk om 9u00. Dat is balen. Zit ik vast in Nan. De vrouw van het guesthouse stelt voor om de peperdure touroperator toch te laten komen, dan kan er onderhandeld worden. OK, want wat ga ik doen. Even later is deze gids daar en wordt er een programma opgesteld. Ik ga op trekking achter een uurtje komt de gids mij oppikken. Praharn is zijn naam. Het is een thais uur, maar eindelijk is hij dan toch daar. Vooraleer we vertrekken, gaan we eerst naar de markt een geschenk kopen voor de Mlabi. Dit is een bergstam. Wat ga je daar nu in hemelsnaam voor kopen? De gids weet het wel en op de markt lopen naar het kraampje met het vlees. De verkoopster haalt een lekkere varkenskop, 4 poten en een varkensstaart uit een frigo. Als dat geen tof geschenk is... Al die lekkernijen worden in een plastic zak gestopt en met een varkenskop onder de arm doen we de rest van de aankopen. We vertrekken en het landschap is prachtig. De weg slingert omhoog en omlaag. Bergen tekenen zich af tegen de felblauwe lucht die gevuld is met grote witte wolken. Het landschap is heel bergachtig, allemaal bulten in verschillende kleuren: groen van de mais of roodbruin en dor omdat er geen beplanting is. Op de meest steile hellingen staat er mais geplant. Allemaal handenarbeid, want het is niet mogelijk om hier met een tractor te rijden. Dat zou pas spectaculair zijn, die tractor zou gewoon kopje rollen van de berg af. In de verte zie ik allemaal kleine figuurtjes op de steile hellingen. De mensen zitten op hun hurken te werken. Indrukwekkend. We stoppen an een nationaal park en het regent pijpestelen. Gelukkig, liggen achterin de pick-up paraplu's. De bezienswaardigheid hier zijn schildpadden die in bomen kunnen klimmen. Lelijke beesten, het lijken wel science-fiction wezens. Het beest heeft een ET kop, die hij niet kan intrekken, ook zijn staart is veel langer dan de staart van een normale schildpad. We rijden weer verder door het berglandschap en stoppen bij een Yao-dorpje. De specialiteit van dit dorp is zilver. Aan een klein houten tafeltje dat op de veranda van een houten huisje staat, zit een vrouwtje met lange zwarte haren en een bril op haar neus, kleine zilveren ringetjes te sorteren met een pincet. Ze legt de zilveren ringetjes netjes op elkaar, zodat er een soort van gordijntje op haar plankje ligt. Het vrouwtje zit op een krukje en haar knieen raken de onderkant van het tafeltje. De beschaving sijpelt binnen, want naast haar plankje met de zilveren ringetjes heeft ze haar gsm liggen. Aan de pick-up kruipt een rups die zwarte en witte haartjes heeft van wel 5 mm. Het lijkt op een mini wandelende zwartwitte plumeau. Veel maisvelden hier in de bergen en heuvels zover je oog reiken kan. We stoppen bj een Hmongdorpje. Voor het huisje waar de muren gevlochten zijn uit bladeren zit een familie: oma, man, vrouw en kind. De Hmongvrouw is aan het borduren, terwijl oma toekijkt van op haar kleine krukje. Oma heeft een enorm gezwel aan haar keel owv een jodium te kort. Het gezwel is zo groot als een handbal. Vader heeft zijn gehandicapt zoontje op zijn schoot en dat kind is dolgelukkig als ik een foto van hem maak. Dan staat de bordurende moeder recht en geeft me een armband als geschenkje. Een zwart armbandje waarop groene hartjes zijnn geborduurd die ze met een paars heeft omlijnd. De armband bindt ze rond mijn pols. Honger dat ik intussen heb, niet te doen. Dus het plaatselijke restaurantje waar het gasfornuis buiten staat en waar je een tafeltje hebt met 101 kruidenpotjes, lonkt. De stokjes worden met kokend water overgoten, zodat mijn maag niet verschrikt, haha. Varkentjes lopen hier vrij over de straat, net als de kippen. Ik loop wat rond tussen de bamboehuizen met hun gevlochten muren waar wel een schotelantenne voorstaat. En er staan hier zelfs telefooncellen. In een telefooncel staat er een gewone huistelefoon. Kei maf.
De reis gaat verder en ineens draaien we rechts af. Gas planche, de helling is ongelooflijk steil en de gids is zo blij als een kind met sinterklaas dat hij in ene ruk die pick-up boven op die helling gekregen heeft. We zijn aangekomen in het Mlabri dorp. Hier staat een schooltje dat gehuisvest is in een stevig gebouw. De rest van de huisjes lijkt op een bijeenraapsel van takken, waar je los door kan kijken. Nieuwsgierige vrouwen komen naar beneden. De vrouwen hebben gitzwarte haren, ze zijn gewoon gekleed. Sommige hebben een sarong aan. In het verleden was het bovenlichaam niet bedekt. Ik loop rond in het dorpje en dan doet een oud vrouwtje teken. ik volg haar en ze laat me binnen in haar houten takken huisje. HIer is een soort takken verhoog gemaakt dat dient als bed. Er liggen enkele betonblokken in het huisje. Deze blokken dienen om op te gaan zitten. En dan staat haar man op. De oudste van het dorp, zijn oren zijn helemaal verfrommeld. Zijn oorlellen hebben gaten en eentje is doorgescheurd waardoor een stukje oor langs zijn hoofd bengelt. De oudste man van het dorp draagt enkel een lendendoek. Ik sta verbouwereerd te kijken en mag een foto maken. Dan loopt hij mee met mij naar beneden. Mijn gids houdt van petanque en heeft intussen een petanquebaan in orde gemaakt. Even later, speel ik petanque en dan komen er ineens massa's kinderen kijken. Prachtig. Ze zijn heel nieuwsgierig en hangen over het houten hek. Stilletjes komen ze dichter. De petanquebaan ligt naast het schooltje en onder het raam liggen enkele zakken cement. Ik ga even zitten en dan val ik gewoon in slaap op een zak cement met uitzicht op de prachtige bergen. De varkenskop heeft de gids intussen al afgegeven, een gemist moment, helaas. C'est la vie. De avond valt en showtime voor mij de enige toerist. De stamoudste speelt op een soort panfluit die lijkt op een plank en zeker een halve meter boven hem uitsteekt. Drie mannen gekleed in een lendendoek zingen en enkele vrouwen dansen. Wauw. Het lijkt wel een droom. Om de beestjes te vermijden, eten we in het schooltje op de vloer bij een grote kaars. Dan ga ik me wassen in een badkamer met betonnen bakken. Hier is geen electriciteit dus lang leve de zaklamp. In het schooltje heeft de gids de matrassen en muskiettennetten klaargelegd en opgehangen. De temperaturen zijn hier aangenamer dan in de stad. Bij het ochtendkrieken vertrekken we en rijden terug naar Nan om te ontbijten, daarna rijden we verder naar het teakhouse van de gids. We komen daar aan tegen de middag en eten eerst. Het teakhouse is een huisje van teakhout, waar ook veel verluchtingsgaten zijn. Dit lijkt op de hutjes van de Mlabri's. Het plan was dat ik hier ook een nacht zou slapen, maar plannen wijzigen (zeker op reis). Door het teakbos lopen we en daar is de rivier. Een primitieve brug bestaande uit drie takken bamboehout staat daar en wij gaan daar over. Een stengelbamboe om je evenwicht te houden, spannend. Aan de overkant is er een thais koppel rijst aan het zaaien. met een houten stok maakt de man gaten in de grond, terwijl zijn vrouw al zittend op haar hurken die vult met rijst. Een kom gevuld met rijst heeft ze vast, een sjaal rond haar hoofd en een hoed op, zodat je enkel de ogen ziet. Hun twee kinderen lopen er ook rond. Hier kijk ik uit op een helling van mais. De lucht is helderblauw, waardoor het groen van de mais afsteekt. Het is bloedheet. Ik heb mijn vest met lange mouwen aan, pufpuf. We lopen verder, draaien weer teru. Ik begin me al af te vragen of de gids de weg hier wel kent. Dan gaan we de rivier over. Goed opletten, waar je je voeten zet. Het is hier spekglad en er is geen pad. Dat is de reden waarom dat rambo-mes aan zijn riem hangt. Mijn hoed blijft de hele tijd aan de bamboe hangen. We lopen verder of beter we klauteren verder. Twee bamboestengels worden gekapt en zo hebben we ieder onze wandelstok die ons in evenwicht moet houden. Een stok, zolang dat je er wel mee kan polstokspringen. Het gevolg is dat ik nu ook met die stok overal tegen aanloop of blijf achterhangen. Goed dat ik maar alleen ben, want dit schiet niet op. Reuze libellen vliegen rond mijn hoofd en ik ben blij dat mijn lijf goedbedekt is. We draaien terug en de ananashof krijg ik te zien. Hier staat ook een miracleboom. Deze boom groeit enorm snel. Lekker bezweet en bestofd rijden we naar de rivier, het water ziet hier rood van de klei. En af en toe springt een vis omhoog. Ik zit onder een afdakje en tegen het plafond zit een familielid van de leguaan. Een roodgroen geschubd beestje met groene glazige ogen en pootjes die eruit zien als bloemetjes zit daar te relaxen. En dan is het tijd om weer naar Nan te gaan, voor de was en de plas, want morgen vertrek ik.