Op reis in Laos met een gids van Thailand

Vroeg uit de veren, zodat ik zeker vandaag aan de grens met Laos geraak. Ik loop langs de Mekong met mijn hele hebben en houden, kijkend of er naast de weg geen groene pick-up staat. Die moet ik hebben en na 700m staan er enkele. Ik zet mij in een roestbruin prieeltje en wacht tot er genoeg mensen zijn om een pick-up mee te vullen. Zo gaat het leven in Thailand. Het geduld om te wachten tot een busje of pick-up vol is en intussen tijd buurten de mensen met elkaar. Eindelijk, vind de chauffeur dat hij genoeg volk heeft en dan is het een kwestie van al dat volk in die laadbak te krijgen. Grote dozen, zakken,... en dan nog mensen,... een deel staat gewoon op het opstapje. Een hele rit, hobbel, hobbel, veel zie ik niet, alleen het dak van de pick-up en de opeengestapelde mensen. Na een tijd komen we aan in een dorpje en hier moet ik overstappen en is het weer wachten. In tussen ga ik het dorpje in om iets te eten in het plaatselijk restaurantje en laat mijn spullen achter. NIet lang daarna, ben ik weer onderweg en sta ik aan de grens in Chang Klong. Samen met Rafa, een traveller uit Frankrijk, neem ik de boot. Een kleine boot en dat is weer zo een gedoe om met die rugzak daar heelhuids op te geraken. Hehe, maar het lukt. In Laos denk ik bij mezelf, ik loop wel in 2 keer om mijn spullen van de boot te krijgen. Rafa is echter zo aardig en heeft mijn rugzak ook mee. Dan voor de grensingang worden we onderzocht op koorts. Medisch onderzoek in Laos, de koortsthemometer wordt in je oor gestopt en dat is het dan. Dan verdwijnt hij in het oor van de volgende. Ontsmetting? NIet nodig. Wachten op een visa is het nu en ze nemen hun tijd. Daarna ga ik nog iets eten met Rafa, voordat onze wegen zich weer scheiden.
De volgende dag neem ik de boot naar Luang Prabang over de Mekong. Via een houten loopplank moet je op de boot geraken. Gelukt, oef. Houten banken met lange poten en een rechte rug staan in rijen achter elkaar. Er is nauwlijks beenruimte. Dat belooft voor de volgende 6 uren. Het volk blijft komen en de rij die de boot op komt wordt niet korter. Ik vraag me af, waar ze iedereen gaan laten. De boot is goed vol als we vertrekken. Ik heb geluk dat ik een hele bank voor mezelf heb, want de ideale houding op die bank: Die bestaat niet. De Mekong is enorm indrukwekkend, enorm breed en eindeloos en dan die schitterende uitzichten van de bergen met hun varieerende texturen. Gras, bananenbomen, andere bomen, mais,... het wijzigt de hele tijd. Houten huisjes zie ik verschijnen in het groen en af en toe spelen er kinderen in de Mekong. Er komt een speedboat voorbij gesjeesd. Iedereen draagt een helm en dat wil wat zeggen hier als je weet dat de hele familie op de motorbike gaat zonder helm. Vissers en dan ...jeminee mijn zitbeentjes, ik ben er mij ten zeerste van bewust. Dit is ook een manier om in het heden te zijn. Mijn buurman Andrew uit England heeft nog in Cross Creek (Utila HOnduras) als duikinstructeur gewerkt en daar heb ik leren duiken. Wat ik nu allang verleerd heb. Uren later komen we aan in Pak Beng en ga ik mee met een van de gasten die daar staat naar zijn guesthouse. Blijkt dat Andrew daar ook zit. Etenstijd en ik loop voor de zoveelste keer tegen Andrew op, dus gaan we maar gelijk iets eten en krijgen we het gezelschap van Ron (Australia) en Louis (Frankrijk). Zij studeren in Sydney en zijn hier een studiewerk aan het doen over watermanagement en de staat van de Mekong. En die is niet goed. Heel interessant om te horen, hoe vervuiling en dammen een enorme impact hebben op de omgeving. Inderdaad, als de boot gekuist wordt, smijt men alles in de rivier. De bodem ligt volgens mij vol met plastic. Stikkepot is iedereen en het gesprek valt stil. Terug naar het guesthouse en dan de volgende dag is het mistig weer. De bergen verdwijnen gedeeltelijk in deze mist wat een mystiek effect heeft. Ik zit al vanaf 8u00 op de boot en dan blijkt dat die pas om 10u00 vertrekt en dezelfde is als waar iedereen op zit. Deze boot is nog erger als die van gisteren. De banken zijn een stuk lager. Eindelijk Tha Suang en ik ben de enige die hier afstapt. De hele boot kijkt me bezorgd na. Het avontuur roept, en ik hoor de roep. Wat ben ik gelukkig dat ik die duizenden mensen op die boot kan achterlaten en voorlopig geen houten bank onder mijn zitbeentjes voel. Spannend, zo op reis zijn met mijn reisgids van Thailand in Laos. Mijn rugzak wordt door iemand anders op het land gezet. Berg op, ik moet zien dat ik niet val. Als ik omkijk, word ik uitgezwaaid door Andrew en de 2 dames die achter mij zaten op de boot. De koeien lopen hier op de berg rond en er staan enkele afdakjes met een verhoog waar enkele verkopers op liggen. De tuktuk naar Hongsa staat al klaar en ik gooi mijn spullen er in en dan is het weer wachten. Dat was niet het plan, maar ja,... Ik leg me bij op een van de verhogen met afdak. Ik word hier goed bestudeerd door zowel klein als groot. Geen kat die hier een woord engels praat, en niet snapt als ik vraag hoe ik terug kan komen van Hongsa naar Tha Suang. En dan op zoek naar eten, koop ik een zakje rijst in de plaatselijke winkel en ga hier ook op zoek naar een toilet. Deze is gewoon niet te vinden. Goed verstopt achter een canvasooek. Als ik terug ga naar het marktje, word ik uitgenodigd om mee komkommer te eten met de marktmensen. Heerlijk en dan begint het te regenen. Verdorie, daar zit ik niet wetend waar ik terecht ga komen. Om de tijd te verdrijven draait de chauffeur de wielen van zijn pick-up nog eens goed vast. Dat geeft alvast een gerust gevoel. Uren later, de laatste boot is eindelijk gepasseerd en fier laat iemand zijn reuze vis zien. Deze wordt bij in de pick-up gelegd met nog twee snorrebaardvissen die enorme voelsprieten hebben. De pick-up is weer afgeladen vol en dan tikt iemand mij aan. Oam is een student biologie en zijn familie heeft een guesthouse in Hongsa. Waarom zorgen maken? Voila, het komt weer dik in orde. Gas planchee vertrekken we zodat we zeker de berg op geraken. De rode aarde weg is zompig en het busje voor ons heeft zich vastgereden. Dat belooft. De weg slingert enorm en ik adem de geur van de benzine in. Misselijkmakend is dat en dan rijden we naar beneden en ontspringt voor mijn oog een prachtige vallei vol met rijstvelden met jonge grasgroene plantjes en houten afdakjes. Het is prachtig, deze verborgen vallei. Hongsa heeft welgeteld 1 verharde weg, dat is een stadje naar mijn hart. Ik word afgezet bij Oam en het guesthouse is splinternieuw. Op het dakterras babbelen we en kijken naar de sterren. Dit is de hemel.