La Quemada

Na een leuke chatsessie met mijn vriendjes die holderdebolder afgebroken wordt, omdat het busje gearriveerd is. Guiermo is onze chauffeur en broer van Ernesto van de hostel. Lada, een grote zwarte hond, is ook mee en ligt comfortabel tussen de voeten van mijn buurvrouw. We zijn met 8. Het busje rijdt weg uit Zacatecas en het landschap wordt dor. De cactussen doen het hier in elk geval goed. La Quemada is een ruine van voor de Azteken, men vermoedt ten tijde van de Tolteken. Vanaf de straat zie je niks enkel een berg. Eerst een museumbezoek, waar een video wordt getoond. Met een zonnebril op je snoet is het niet ideaal om naar een video te kijken en mijn bril ligt in het busje. Dus smeer ik mij maar in als nuttige tijdsbesteding, want buiten brandt de zon. En gisteren zei Ernesto al, dat ik zeker zonnecrème moet meebrengen. Stapschoenen waren niet nodig, sandalen volstaan. Ik heb dat maar gevraagd, want Lieve haar tarentula-verhaal... In elk geval sandalen zijn goed. En dan zegt den Guiermo voor ik naar de site ga 'Ben je bang van slangen? Blijf op het pad, want hier zitten erveel. Ik zal je straks iets laten zien.' Daar sta ik dan en mijn veilig gevoel is weg. Samen met het Frans koppel wandel ik over de site. Het is hier heel uitgestrekt. Een dor landschap met bomen en 2 soorten cactussen: van die ovaalvormige met rode passieachtige vruchten en dan die die lijken op sanseveria's maar dan met bredere bladeren die prikken. Deze bladeren worden gedroogd, zodat je vezels krijgt en van deze vezels worden patattenzakken gemaakt. De ruine is opgebouwd uit gestappelde stenen en heeft enorme trappen. De trappen lopen uit in een pad. Hier heb je zicht op een meer en het pad verdwijnt en wij gaan door. Op naar de top, en ik heb de slangen in mijn achterhoofd. Er ristselt van alles in het droge struikgewas: Ariba, ariba... omhoog, omhoog... en dan eindelijk de top en van daaruit zien we... dat de pyramide een andere top heeft dan deze. We zitten helemaal mis, maar het is even zeer prachtig en veel leuker dan wandelen op de aangelegde paden. Dan de afdaling in de brandende zon en onder een azurblauwe hemel,... schitterend en spannend. Het is uitkijken en zorgen dat je niet op je gezicht gaat. Voorzichtig klauteren we naar beneden en houden ons vast aan de reuze rotsen,... en dan staan we op het pad. Nu is het nog de kunst om de weg naar beneden te vinden,... en we vinden steile, supersteile trappen. Van die trappen die tot aan je knieën komen en waar mijne voet niet in de lengte op past, maar half uitsteekt. Eindelijk beneden,... blijkt dat we de verkeerde trap genomen hebben. Die andere trap is een beetje comfortabeler. Het was in elk geval weer de moeite. Aan de uitgang heb je winkeltjes, in een van die winkeltjes kan je naar de slangen kijken, die in dit gebied voorkomen. De slangen leven nog. Een ratelslang ratelt erop los. Het lijkt of haar staart (of het laatste stukje van haar lijf) op gedraaid is en afloopt. Bizar. Enge beesten. We rijden terug en ik besluit een siësta te nemen. Effe plat, kan deugd doen. Daar lig ik dan, mijn roommate stormt binnen en springt (zo lijkt het althans) op haar bed. Amai, wat een gewiebel, ik hoop dat het stand houd. Ik kijk over de rand en het is de poetsvrouw, die heel enthousiast hare job doet. En dan is mijn bed aan de beurt... en ze schiet in de lacht. Nu snapt ze waarom er geen beweging in dat bed te krijgen was... en ik denk 'Geen beweging'... Dan ga ik de stad verder verkennen en begin met het governementsgebouw met een megagrote muurschildering. Vervolgens kom ik in een oud vervallen klooster terecht. Vervallen muren, er staan enkel stukken muur of delen van een raam, bedekt met van die paarse bloemetjes, de kerk zelf is heel ruim, leeg en wit: Dat komt zeker omdat er geen dak is (ooit ingevallen?), ik kijk naar de hemelsblauwe lucht. Prachtig. Vervolgens bezoek ik nog een andere kerk, die van Augustinus en dan ga ik naar de hostel en zet mij op het dakterras met Daniëlla 8mijn zwitserse roommate) en Jacobo (een schone Italiaan). Het wordt donker en de lichtjes van de stad gaan aan. Dan ga ik naar beneden om wat te internetten, maar dat licht de hele tijd plat. Guiermo vraagt of ik geen zin heb om ene te gaan drinken. Prima en even later zit ik met een wijntje in een Italiaans restaurant. Na de wijn nemen we een taxi, want wij gaan dansen. De taxi stopt aan ´Catarina’s´. Het is heel rood in de tent. Aan de bar zit een geblondeerde kerel met geëpileerde wenkbrauwen. Hij is nog niet genoeg geëpileerd, want hij zit aan de bar met een pincet zijn baard weg te plukken. Als ik rond kijk en de beelden bekijk van de Catarina´s lijken deze op dragqueens. Nou maat, daar zit ik dan in een gaytent in Zacatecas. En dan baila, baila, baila ... baila... met mijn muiltjes...
De volgende morgen zoek ik de bus om naar het klooster van Guadalupe te gaan. Dat is al een avontuur. De bus vinden is niet moeilijk, maar wanneer moet je eraf. Gelukkig, zit er een aardige dame naast mij, die zegt dat ik eraf moet en die ook zegt welke richting ik moet uitgaan. Het is druk in de basiliek, de laatste kleuterklas is op schoolreis of het eerste studiejaar. En de juf betrekt deze exotische persoon in haar uitleg. Bienvenida. Na al de basiliek ga ik terug, voor het moment ben ik verzadigd van kloosters en kerken. De bus terug is geen probleem en dan was het de bedoeling om de kabelbaan te nemen. Helaas, zijn er onderhoudswerken. Dat betekent 'fitness'. 100den trappen, eerst in de stad en dan uit de stad, de berg op naar de plek waar de spanjaarden een kruis (of een vlag?) geplant hebben. Puf, puf´... wat een uitzicht, schitterend. De stad zie je helemaal en er rijdt een trein die eindeloos lang is, het is alsof deze trein geen einde kent. Ik loop rond en zet mij neer aan de uitkijktoren. Even later kom ik Suzanne en Guy (dat frans koppel dat eindelijk een naam heeft gekregen) tegen op de uitkijktoren. Ik heb mij daar een goed plekske uitgezocht. Heerlijk en dan de afdaling... dat verdient een ijsje... heerlijk. En dan is het al weer donker en het is prachtig want heel Zacatecas is verlicht. Foto's volgen nog.