Ubud

Tijd om nieuwe oorden te verkennen, mijn spullen te pakken, af te rekenen en een chauffeur te zoeken. In Sanur roept iedereen die langs de weg zit ofwel 'Look my shop' en dat interesseert mij nu niet. Het andere 'Transport?' daar ga ik voor. Ik ben nog maar net de straat uit of in (kwestie van hoe je het bekijkt) en daar klinkt het magische woord al 'Transport?'. Ik onderhandel en ook in Bali geldt het principe 'Als 2 honden vechten om 1 been, gaat de derde er mee heen.' Dus ga ik mee met nummer 3 en nummer 3 heeft een hele bus 'een minibus' helemaal voor mij. Effe mijn spullen ophalen en dan richting Ubud. Verschillende tussenstops zijn voorzien: de ambachten van Bali dat is leuk, Batik, zilversmederij, Houtsnijders, schildersgalerijen... Ik bezoek ze allemaal. Made, mijn chauffeur leert mij intussen Balinees. Hij weet wel iets leuk om te blijven in Ubud. Ik geef het een kans en kom terecht bij de meest gastvrije familie van Ubud en omstreken. Onmiddellijk bieden ze mij een maaltijd aan om u tegen te zeggen. Prop, prop... ik geef het op, dan maar onbeleefd zijn. Effe, rondhangen in de hoofdstraat van Ubud. Op zoek naar water, want dat heb je hier wel nodig. Vanaf vandaag woon ik tijdelijk in de rijstvelden van Ubud. Die rijstvelden zitten vol eenden. Nooit geweten dat een eend een nachtdier is, maar nu aan den lijve ( (of aan den oore) ondervonden...kwak, kwak, kwak... de hele nacht. Maar het is gezellig.
s'Ochtends, Made (de huisbaas) maakt een mega ontbijt klaar. Daar ben ik effe mee zoet een bananenpannenkoek met ne halve tros bananen en een hele schotel vers fruit. Healthy start.
Door de rijstvelden ga ik naar het apenbos. Met een klein hart koop ik een ticket. Voor de bananen pas ik. Ik zie mezelf geen banaan aan een aap geven. Daar pas ik voor. Overal apen, dat levert wel leuke foto's. Ik doe een paar stappen achteruit als moederaap mijn buurt uit komt. Afstand houden is het moto, om dan aan aapgewenning te doen. Hup, de trap af om te kijken wat daar allemaal te zien. En daar ... zit een brutale aap. Hij kijkt mij uitdagend aan en ik verrek van de schrik. Hij zet de aanval in stormt op mij af en trekt aan mijn teen, weg is hij. Daar sta ik midden in het apenbos en ik moet er nog uit. Het plan: laat ik maar achter wat toeristen aan tsjokken. Aapje klimt op beeld, toerist heeft de intentie om een foto te maken en die aap springt in een liaan boven het hoofd van die toerist. Gegil en dan gelach, toch niet zo een goed idee om bij toeristen te blijven. Op een andere plek in het bos staan verschillende parkwachters, dat geeft een gerust gevoel. Fotomoment, enkele aapjes trekken... op de hurken zitten, inzoomen ... en dan klinkt een ijselijke gil door het apenbos. Er is ne aap in mijne nek gekropen. HELP. Verlost van het beest ga ik dapper verder, op naar de tempel, waar een paar briesende apen zitten. Ik ga door... en kom heelhuids uit het apenbos. Hier in Ubud zijn de apen braaf (het is maar wat je braaf noemt), in Sangeh pakken ze je spullen af. Dat belooft. Ik drink er ene en ga terug naar mijn kamer. Mijn gastheer trakteert mij op een mega kokosnoot, eigen kweek. Even later komt zijn vrouw aan met 2 bananen, eigen kweek. En de kers op de taart, ik word uitgenodigd om naar de witte reigers te gaan kijken in Petulu. Ik ben immers geen toerist, ik ben familie. Vanaf nu heb ik dus familie in Bali. Amai, nog nooit zoveel vogels gezien en dan gezellig in 1 boom. Het risico om hier gezegend te worden, is het lot uitdagen. Het enige wat in mijne nek valt, is een pluim. Lucky me. Wat een beestige dag!