Vinales

Na een mega-ontbijt met echte Cubaanse nesquick (cacao) stappen we richting centrum waar Myriam steeds enthousiaster wordt van het aanbod inheemse juwelen. Dan pakken we een taxi naar Hotel Jasmines om lekker te relaxen aan het zwembad met uitzicht op de mogotes (is iets anders dan mojitos). Mogotes zijn volgens de legende afkomstig van een kalksteenberg die uiteenspatte toen een dinosaurus moest niezen. Het mooiste uitzicht op de vallei heb je hier, als dat niet genieten is. De WK-voetbalgekte is hier ook duidelijk aanwezig. Wat lezen, wat plonsen in het zwembad, nog eens kijken naar het uizicht en zo gaat de tijd voorbij. Uren later, gaan we sportief zoals we zijn te voet terug naar onze casa. Op één derde van onze terugweg, begint het stilletjes te druppelen, wat overgaat in gieten om dan te veranderen in een tropische regenbui. Gewapend met zonnehoed, zomerjurk, zonnebril en teenslippers delven we al spoedig het onderspit. Het water gaat door mijn slippers en ik loop op blote voeten verder, want dat geeft meer houvast. In een huisje aan de kant van de weg schuilen we net als de lui die ons voorbij gestoken waren met hun paard en kar. Een plank van één meter staat tegen de muur van het huisje en blijkt de zitbank te zijn van de kar. Verkleumd gooien we onze handdoek om ons bovenlijf. Na regen komt avontuur en we krijgen een lift aangeboden van de eigenaar van het paard en de kar. Zijn koffer is een bakje achter de zitbank en daar liggen 2 geknevelde kalkoenen angstig te kijken wat er gebeurt. Onze rugzakjes belanden per ongeluk op de kalkoenen. “Tranquilo” wordt er geroepen. De kalkoenen zijn alleen wat versuft van het rugzakcontact. We stappen ook op de kar en zitten met 4 personen op één meter gekneld. De bestuurder rijdt rakelings langs de zijkant van de weg; met kantelgevaar als gevolg. Op sommige plaatsen is de weg een rivier van modder die wild kolkend naar beneden stroomt. Deze galante Cubanen zetten ons af aan onze casa, waar een warme douche deugd doet.
’s Ochtends levert de bakker met paard en kar het brood. Het regent vandaag en na het ontbijt gaan we even het centrum in om Havana Club van 40°, Sprite en een vierkante blikken Pinokkio-doos van 20 cm op 20 cm gevuld met bijna 2 kilo crackers te halen. Onder de palapa doen we ons te goed aan onze inkopen terwijl het weer water giet, het varken knort, de kippen kakelen en de hond op zijn rug met de poten in de lucht in zijn idyllisch hok ligt te ronken. Opeens spot Myriam een salamander op een tak. Door dreigend gevaar blaast hij en zijn krop is een knalrode waaier. Een fotoreportage blijft dan ook niet uit. Een luie zondag maken we ervan elk in onze schommelstoel en met goede lectuur. Ondertussen hebben we een buurman van 23 uit Ierland die op wereldreis is. Het blijft regenen en onze gastvrouw serveert kreeft met een tomatensaus. Manneke, lekker, om je vingers bij op te eten. Myriam is intussen als een blok in slaap gevallen, zou de rum daar voor iets tussen zitten? En het regent nog altijd.
Maandagmorgen, kinderen in bordeaux schooluniformen lopen voorbij. Onze fietsen staan al klaar en hun eigenaars wachten braaf totdat wij ontbeten hebben om de uitleg te doen en … de centen in ontvangst te nemen. We rijden eerst naar de muurschildering van een leerling van Diego Rivera, Leovigildo Gonzáles. Diego draait zich om in zijn graf, pure natuurvernieling en een toonbeeld van slechte smaak. In opdracht van Fidel beeldt hij de evolutie uit van ammonieten tot homo sapiens in Cuba. En daar hoort ook een dinosaurus bij, terwijl in Cuba nooit dino’s gezeten hebben. Langs de weg liggen koeien die af en toe van zich laten horen. Op onze goeduitgeruste mountainbikes met zadels waarvan je weken zadelpijn van hebt, fietsen we de andere richting uit naar de grotten. Bergop, bergaf,… amai ons kont,… Cueva del Indio bereiken we op karakter. Hier persen we zelf suikerrietstengels om een drankje te maken. Een smalle trap leidt naar boven, waar een oude zingende Cubaan in een soort nis met zijn gitaar muziek maakt “Que sas, que sas, que sas,…”. Het pad is geplaveid en na even wandelen, stappen we in een bootje om de sommige gemanipuleerde stalagmieten en –tieten te bewonderen. We eten een hapje, terwijl een graatmagere straathond ons bedelend aankijkt. Het is duidelijk dat hij de laagste in rang is in de roedel. Vele souvenirwinkels heb je hier, hoihoi. En dan klaar voor de terugweg, en dat is niet zo simpel want een bus andere toeristen barricadeert het pad. Eindelijk zitten we terug op onze stalen ros en voelen we nattigheid. Schuilen, dan maar, gelukkig regent het dan niet door. Tot een bepaald moment, dan zetten we de fiets onder een leegstaand fruitkraampje. Het regent zo hard, dat we het kraampje binnen gaan en wachten tot het weer stopt. Na regen komt zonneschijn, en hup, daar gaan we weer tot de volgende regenbui. Intussen hebben een personal cuban coach die ons aanmoedigt bij het beklimmen van weer een helling. Zijn fiets heeft geen versnellingen en dan doemt het dorpje weer voor ons op. Nat van het zweet, regen en bespat met rode modder komen we aan in onze casa, waar er gelukkig wel water uit de douche komt. Ananassap, sprite en rum is de nieuwe selfmade cocktail. Heerlijk! Maar o zo verraderlijk, en al spoedig knort niet alleen het varken.