Onderweg naar Delhi

Holy Cow!
Met de trein naar Schiphol en die trein moest ik in Antwerpen nemen, in Nederland zelf was niet toegestaan. Zonder afgestempeld ticket mag je niet het vliegtuig op. De treinreis verloopt vlot en op Schiphol is het even zoeken, maar het komt goed. KLM goes electronic. Wanneer ik mij incheck aan het apparaat, krijg ik de boodschap dat ik geen stoel toegewezen heb en dat ik me naar het punt moet begeven, waar dit nog handmatig gebeurt. Lap,de KLM-dame zegt dat ik geen stoel heb, want KLM doet aan overboeking. Als ik geluk heb en er iemand niet komt opdagen, kan ik mee. De dame zegt dat ik hier helemaal niks aan kan doen en dat ik mij best om 10.10u aan gate F04 meldt. Als de vlucht vol is, dan geeft KLM een compensatie. Zeg, ik wil wel nu mee. Mocht dat niet het geval zijn dan heb ik nog wel even tijd om mijn taxi te verwittigen. Aan gate f04 zit ik dan te wachten en besluit om eens te gaan polsen hoe het zit. Laat ik toch maar eens wat uitleg vragen en goed dat ik dat doe, want de gate is veranderd F08. Bij de juiste gate aangekomen krijg ik het advies om snel te zijn, heel snel…om aan een stoel te geraken. Even later zijn we met twee om een stoel te bemachtigen. En mijn gedachten gaan naar die taxi die ik besteld heb. Let the race begin. Pfff, spanning op niks want we hebben allebei een stoel. De meeste mensen zitten al op hun plek en amai, het lijkt wel een binnenlandse vlucht in India, zoveel Indiërs. Vrouwen in sari’s en een stip op hun voorhoofd. Een sari is een stuk stof dat gedrapeerd wordt om het lichaam. Wat ik vreemd vind, is dat je de buik van de vrouwen nog ziet, terwijl het als choquerend ervaren wordt als je met blote schouders en benen rondloopt. En dan de mannen met hun tulbanden, ik vind het al prachtig om rond te kijken op het vliegtuig. Schuin tegenover mij zit een oude man. Hij is helemaal in het wit gekleed, hij draagt een wit hemd en een witte harembroek en op zijn hoofd staat een kakigroene tulband, waaronder stukken sneeuwwit haar uitspringen. Hij heeft een spierwitte baard die reikt tot aan zijn buik. Het lijkt wel of hij een vooraanstaand persoon is uit de duizend en één nacht verhalen. Een vliegend tapijt heeft hij blijkbaar niet, hoewel dat toch bij hem past. Ik zit hem stiekem te observeren en te tekenen met veel oogcontac. Tja, discretie,… Na een 7-tal uren landt het vliegtuig in Delhi. Na de controle gepasseerd te hebben, loop ik samen met een Nederlands meisje dat in Goa vrijwilligerswerk gaat doen, naar de bagageband. Rugzak nemen en door, ik zie in de rij van mensen die iemand komen oppikken een persoon staan met een bordje waar mijn naam opstaat. Buiten lijkt het alsof ik in een sauna stap, zo warm, pfff. We lopen naar de parkeergarage en rijden de stad in. Het lijkt hier op Bangkok. Aangekomen in de Main Bazar, stopt de taxi. Oranje straatverlichting geeft de straat een bizarre sfeer. De shops zijn gesloten en er lopen maar enkele personen in de straat. Het lijkt alsof er gedeald gaat worden. Er staat een andere kerel om mij mee te nemen naar het hotel. De taxichauffeur is gebrand op een fooi, en die krijgt hij in het hotel omdat ik geen kleingeld heb. Inchecken en dan probeer ik te slapen, maar dat lukt met helemaal niet. Ik heb geluk dat het rustig is in het hotel en in de steeg. Het enige lawaai dat ik hoor zijn de blaffende honden en het gezoem van de ventilator. Ik kan de slaap niet vatten en ’s ochtends ben ik geen mens, want ik heb niet kunnen slapen met een geweldig humeur als gevolg. Ik ga naar beneden om te ontbijten en vraag een kop chai thee. Als de thee gebracht wordt, zeg ik meteen dat het fout is, want ik had geen koffie besteld. Wist ik veel, dat chai eruit ziet, als koffie met melk. De smaak van deze thee is mierzoet. In de lobby van het hotel zit ook een Irakeese student die in Mumbai studeert en reeds een week in Delhi is. Het enige wat hij gezien heeft, is het hotel, omdat de hitte niet te doen is. Ik ga terug wat rusten, want ik ben nog niet helemaal aangekomen en laat mijn spullen slingeren in plaats van ze nauwlettend in de gaten te houden zoals den Trotter zegt.. Als de Irakees wil vertrekken, vind hij zijn rugzak niet. Tja, die staat naast mij en hoewel die helemaal zwart is en bijgevolg in de verste verte niet lijkt op mijn rood met grijze rugzak, zie ik hem toch aan als mijn rugzak. Gelukkig, zijn er wel wat alerte mensen in het hotel. De gast van het reisbureau heeft door dat ik nog op mijn planeet zit en dat ik die rugzak bij hem heb laten staan. Er is een travelagent verbonden aan het hotel. Het lijkt me een strak plan om nog wat te rusten vooraleer ik de stad in duik. Het is er trouwens ook veel te warm voor. Het is daar wel gezellig en levendig in de lobby. Nu heb ik een gesprek met een jonge knaap die de hele tijd Osho citaten citeert. Hij zegt van welke streek hij is en heeft het over de goden en de verschillende tempels. Helaas, versta ik nog niet zo goed het Hindi Engels. Het hotelpersoneel trakteert zichzelf op een samosa (?), dit is een Indisch aardappelgerecht dat eigenlijk als ontbijt gegeten wordt. Ik krijg er ook één om te proeven. Lekker, en het valt nog mee wat pikantheid betreft. Dan wordt het toch eens tijd om Delhi te gaan bekijken. Ik sta nog niet buiten of er komt een vrouwtje zonder benen voorbij gekropen. Dat maakt indruk. Ik kijk goed rond en onthoud dat er aan het begin van de straat twee pisbakken staan. Amai, wat een geur. Twee urinoirs in de steeg, dat is ook geen alledaags zicht. Het blauwe uithangbord met witte letters en een soort elektriciteitscabine op de hoek tracht ik te onthouden. Dat moet te doen zijn. Het is zeer bedrijvig in de straat. De ene shop na de andere, en het lijkt wel of ze allemaal uitpuilen van de spullen. Midden in de straat staan er verschillende tuktuks en ineens komt daar een koe aan die een kar trekt en dat midden in de stad. Ik word de hele tijd aangesproken en loop gewoon door. Oeps, waar is dat blauwe uithangbord gebleven, en die urinoirs… hoe is het mogelijk. Maar alles komt goed, en ik beland terug in het hotel The spot, waar de manager me nog een chai aanbiedt. De kerel die aan de receptie staat is zo aardig om even met mij een ketting te kopen op de bazar, want daar is zoveel te zien dat ik gewoon niks meer zie. Het winkeltje heeft een breedte van één meter en hangt vol met stalen kettingen en schroefjes, moertjes, boutjes. Die ketting is om mijn rugzak te kunnen vastleggen op de trein, mocht ik de trein nemen. Voorlopig heb ik hem nog niet nodig, want ik ga met de taxi naar Rishikesh.