Naddi

Vandaag trek ik er weer op uit, deze keer met mijn camera. Een klein meisje loopt een stukje met me mee. Op de daken is een wasdraad gespannen, en de witte lakens die er ophangen wapperen door de wind. Op een ander dak zitten twee vrouwen omhuld in een oranje en roze sjaal gezellig te keuvelen. Eentje heeft haar sjaal op haar hoofd gelegd, waardoor een enorme vlecht zichtbaar is, die haar volledige ruggengraat bedekt. Op het bij elkaar gesprokkelde hout, hangen kleren te drogen. Een meisje heeft net de was gedaan en draagt een ijzeren waskom op haar hoofd. Beneden aangekomen, heb je zicht op een enorm gebouw dat nog niet klaar is. Jammer, dat het zicht van de kleine huisjes en het zicht op de bergen door zo een enorme building verloren gaat. Die bergen daar gaat magie vanuit, het gevoel dat dat geeft is onbeschrijfelijk. De bergtoppen die bedekt zijn met sneeuw worden omhuld door wolken. Ik zet mij neer op een steen om te aanschouwen hoe de mist naar beneden gezogen wordt en het dal omhuld. De mist is in beweging, in het dal hangt een dikke witte wolk. Even later zie ik de blauwe lucht weer, dat is verbazingwekkend. Het ene moment zie je geen hand voor je ogen en het volgende moment is alles helder. Nog altijd zittend op mijn steen, teken ik wat en kijk ik rond. Wat hoor ik? Er komt iemand aan, het is een paard. Het paard begint te rollen en ligt met de vier benen in de lucht, wat een spektakel. Dat is daar blijkbaar de paardenrolplek, want even later komt nummer twee zich ook rollen. Een echte VIPplaats, geiten en schapen komen eraan. Enkele geiten staan stokstijf en kijken me onderzoekend aan. De schapen, tja, die kijken schaapachtig naar me. De geitenhoedsters volgen hun beesten, geven hun een tik, zodat er weer beweging in komt. Met hun dieren lopen ze het pad af en zetten zich bovenop een stuk rots, terwijl de schapen en de geiten op de bergwand lopen. Op het pad liggen dunne ijzeren buizen, die volgens mij die afgelegen stalletjes waar mensen wonen van water voor zien. Wanneer ik terugloop, staat een klein jongetje zich te wassen aan het dorpskraantje. Op de grond kruipt een dikke vette bruingele slak met zwarte voelsprieten. Een stevige bengel, want ze is dikker dan mijn wijsvinger. In de winkel staan de kartonnen met eieren op elkaar gestapeld, net als anderen dozen. Het is er donker en op de bovenste plank staan enkele goden toe te kijken. Op straat loopt een oud vrouwtje, helemaal krom door het gewicht van de bos takken die ze op haar rug draagt. Haar gezicht is een landkaart van rimpels, ze draagt een gouden neusbel en heeft een rode stip op haar voorhoofd geplakt. Vervolgens ga ik naar het meditatiecentrum, de rust die daar hangt is ongelofelijk. Het is er echt een duiventil. Veel mensen die deze meditatievorm komen uitproberen. Een jonge familie met twee kinderen komt binnen en wordt door de meditatie begeleidt. Bij mijn vertrek vraag ik aan Prem waar er lekker eten is, want McLeodGanj is mij te ver. Hij weet het niet, want hij is hier ook pas nieuw. De papa van het gezin noemt een restaurant, als ik wil kan ik met hun mee en meteen heb ik een lift naar dat restaurant. Hun zoontje geeft me een snoepje, eerst wil ik het niet aannemen, hij is ontgoocheld dus… Dat kind is zo blij om mij iets te geven en prompt geeft hij me nog een snoepje. Hun dochtertje Sanya van 8 spreekt al enorm goed Engels, ik ben er echt van onder de indruk. Ze droppen me in het restaurant en gaan nog een boodschap doen, bij hun terugkomst in het restaurant nodig ik hen uit om bij mij aan tafel te komen zitten. Twijfelen doen ze niet, ze vinden het super en geven met het gevoel dat ik een pasontdekte schat ben. Dit is echt te gek, ik laat hun bestellen: soep, biryani, parantha, masala en nog iets. Als dat niet exotisch klinkt, mmm. Het gezin heeft zelf een potje yoghurt bij om te blussen. In tussen weet ik dat biryani rijst is en parantha brood, en dan zijn er nog twee gerechten om je brood in te soppen. Hemels!!! De familie is keigelukkig en blij met mijn gezelschap en ik geniet ook met volle teugen van hun aanwezigheid. Ze willen me nog meenemen voor een ijsje en vragen of ik graag Ludo speel. Van Ludo heb ik nog nooit gehoord, althans niet van het spel. Ze omschrijven het als ‘the goal is to reach as first your destination’. Ik bedank voor het ijsje, het aanbod om samen te ontbijten, neem ik graag aan.
’s Ochtends wandel ik naar het hotel van de familie Aan de receptie is niemand te bespeuren, dus loop ik gewoon door. Hoe ga ik dit hier nu aanpakken? Gelukkig, daar is iemand en als ik de naam van de familie zeg, brengt hij me naar de kamer. Een hartelijk welkom valt me hier te beurt. Wauw, wat een uitzicht, ik sta op het balkon en praat met Sanya, het dochtertje. Kleine broer slaapt nog, als hij wakker is, wordt het ontbijt besteld. Sanya leert me hoe je ontbijt op zijn Indisch, dat is super. Ze zegt dat ik een stukje van mijn brood moet afbreken en dit vouw je dan dubbel om er dan mee in een saus te scheppen. Ze gaat naar een christelijke school en zingt een lied over Moeder Maria voor me, echt schoon. Ik krijg te horen wat ze allemaal leert en het leukste vindt ze dans, met als gevolg dat ik getrakteerd word op een dansoptreden van haar zonder muziek, geweldig. Pa verontschuldigt zich en zegt dat het beter is met muziek en versiering aan haar voeten. Wat maakt mij dat uit, dit is gewoon keileuk. Na het ontbijt is het tijd voor Ludo’s, hop,iedereen op het bed, het spelbord wordt boven gehaald en de pionnen verdeeld. Wat Ludo’s is in India, heet bij ons ‘Mens erger je niet’. Dolle pret! Ik wil dit vastleggen en dan is het hek helemaal van de dam. De ontdekking van de zelfontspanner! Man, dat is lachen. Het lijkt dat we met 5 kinderen zijn in plaats 2. Tijd om afscheid te nemen, en hoe schattig, Davyio van 5 geeft me een stuk chocolade als afscheid. Ik loop de trap af en volg het pad, ineens hoor ik heel hard mijn naam roepen. Ik kijk om en zie dat het hele gezin op hun balkon staat om me uit te zwaaien, dat ontroert me en ik zwaai terug. Man, dit was een verrassing. In het hotel zet ik me even in de lobby neer en probeer wat foto’s up te loaden. De boys van het hotel komen naar binnen en roepen me. Voor de deur staat een witte auto te toeteren. In de auto is er veel beweging, allemaal zwaaiende armen. De familie is gestopt om nog even toeterend afscheid te nemen. Ze vertrekken naar huis en nu is het aan mij om hen uit te zwaaien, zolang tot ik hen niet meer zie.
Daar ik nog altijd niet aan de waterval geraakt ben, besluit ik om er nu heen te gaan. Wanneer ik naar de bergen sta te kijken, zie ik in de verte precies vier wandelende struiken. Deze struiken hebben wel benen en voeten en ze komen dichterbij. Het zijn vier vrouwen, die op hun rug takken met bladeren gebonden hebben. Het is indrukwekkend om te zien. Steunend op een stok lopen ze de berg weer op en verdwijnen dan uit het zicht. Het pad is ruw en bezaaid met grote stukken rots. Soms lijkt het alsof er helemaal geen pad is. Ik heb zicht op de andere kant van de berg met zijn rijstvelden en enkele huizen, maar bovenal veel dennenbomen. Dan zie ik het café al liggen. Voor mij loopt een grote familie met hun kinderen en die maken even een foto van ‘Sabine in de Himalaya’. De brug over en dan plof ik neer op een stoel en drink een cola. Ik voel iets tussen mijn kleinste tenen en dan gil ik het uit. Er zit een beest tussen dat even dik is als mijn kleine teen: een bloedzuiger. Die heb ik meegebracht van mijn wandeling, wist ik veel dat die in het gras zitten. Rillingen lopen over mijn lijf. Een papieren zakdoekje prop ik tussen mijn tenen, want dat bloed gutst er uit. De eigenaar profiteert er van en komt me al verzorgen. Om de bloeding te stelpen, smeert hij kurkuma tussen mijn teen en op mijn been. Hij scheurt een klein stukje van mijn papieren zakdoekje af en legt dat op de beet. Dan valt me op hoe zuinig deze mensen zijn tot het gebruik van een papieren zakdoekje. De waterval hoeft voor mij niet meer. Ik wil hier weg. De familie die ik voorbij gestoken ben, zit aan het water en zwaait. Ik stap er op af om te vragen of ik iets opgelopen heb. Ze stellen me gerust en nodigen me uit om mee te picknicken met hun. Ik ga door en in een mum van tijd is deze bergnimf terug in het dorpje. In het hotel word ik goed verzorgd door één van de boys. Hij neemt me mee naar de keuken, ik weet niet of ik de keuken wel wil zien. Er wordt water opgezet, in een emmer gedaan en dan worden mijn twee voeten gewassen. Ik voel me opgelaten, maar die jonge kerel is blij en vindt het een eer om mijn voeten te wassen en daarna te oliën: een natuurlijk medicijn.
En nu: eat, love and pray!
Het leven zoals het is in een ashram, dat ga ik eens uitproberen. Dus het gaat effe stil worden aan deze kant :).