De verjaardag

Verdorie, ben ik nu helemaal het noorden kwijt. Hoe laat hadden we nu afgesproken? Zouden ze al weg zijn? De kerel die aan de receptie staat, belt naar de kamer van Eric en Laetitia. Ze zijn er nog en hebben zich verslapen. Ik heb geen zin om alleen in die massa op te gaan die er ongetwijfeld gaat zij , dus wacht ik tot ze klaar zijn. De hotelmanager zegt dat we best naar Dal Lake lopen en daar een tuktuk nemen, want voordat er een taxi aan het hotel is, zijn we daar. Aan het Dal Lake staan er twee tuktuks, maar de chauffeurs zijn nergens te bespeuren. Er staat wel een busje met chauffeur en we vragen aan de chauffeur of hij ons naar de residentie van de Daila Lama wil brengen. Hij zet ons af in McLeodGanj en hier is het wat verkeer betreft enorm rustig en dat is omdat His Holeniss, de Daila Lama vandaag jarig is. Het is echt fijn om op het gemak door de verlaten straat te lopen. De rolluiken van de meeste shops zijn toe, ook hier lijken die winkels op een garagebox waarvan de opening zo groot is dat er een auto zou binnen kunnen. In dit geval is dat moeilijk, want er zijn hier ook van die enorm hoge borduren. Aangekomen aan de residentie, is het aanschuiven. We staan daar in een enorme massa. Dat vind ik al maar niks. Heelveel mensen staan op de trap en als wij boven komen, is het hekwerk dicht. Een van de bewakers zegt dat een andere poort wel nog open is, die proberen we te vinden. Dat lukt in eerste instantie niet, maar we blijven zoeken en… dan geraken Laetitia en ik binnen. Je moet eerst door een primitief uitziende scanner, dan wordt je rugzak volledig onderzocht en verdorie, je mag geen fototoestel of gsm mee binnen nemen. Dus ‘Exit’. Eric staat nog buiten en weet al dat hij niet binnen geraakt, dus ik geef hem mijn rugzak en waag het er nog eens op. ‘Binnen’, ik loop door en word teruggeroepen om gefouilleerd te worden, wat een gedoe. Eindelijk is de controle klaar, nu nog een trap en dan staat daar een mensenmassa, niet te doen. Af en toe is er op de achtergrond een applaus te horen, maar het meest van al is er een enorm geroezemoes. Dit is echt onaangenaam. De ceremonie begon om 9u00 en is normaal gezien al bezig. De Daila Lama zit in de tempel en daar zie je niks van. Hier hebben ze nog geen grote schermen. Dit is het niet, dus omdraaien en wegwezen. De verjaardag van de daila lama spreekt tot de verbeelding en daar is dan ook alles meegezegd. Hopelijk, zie ik Eric en Laetitia nog ergens. Dwalend door de nu rustige straten, Laetitia en Eric zijn nergens te bespeuren, dus loop ik terug naar het hotel. Sonny, de taxichauffeur van gisteren, zwaait me na. Wat is dat voor geritsel? En wat valt hier nu naar beneden? Yakkes, als ik omhoog kijk, is het uitzicht niet echt smakelijk ‘een kakkende aap’. Het krioelt hier van de apen die op hun gemak op een tak zitten, en ik zet er de pas in. Het Dal Lake is inzicht en dan stopt een taxi. Het is Sonny die me een lift geeft. Hij rijdt naar het hotel om een gast op te pikken. Boffen!
Het is mooi weer. Ik neem mijn schrift en tekenblok en ga op pad. Het kleine betonnen wegje van ongeveer 120cm breed gaat door het dorpje en wordt een stenen trap die naar beneden gaat. Onderaan de trap is er een pad dat ik weet niet waar naar toe leidt, daar kom ik nog wel achter. Het uitzicht op de Himalaya is prachtig. De bergen steken mooi af tegen de blauwe lucht met zijn witte wolken. Sjiek, dit nodigt uit om wat te schetsen en ik zet me neer op een dikke steen. Een geitenhoedstertje loopt met haar kudde geiten en enkele schapen voor me op. Een oud vrouwtje draagt een kapmes om takken te kappen. En dat doet me denken aan het oude vrouwtje dat gisteren in de boom aan het hotel op haar blote voeten takken van de boom zat te kappen. Dennenbomen, een ruw pad van stenen, als het geregend heeft, moet het hier keigevaarlijk zijn, spekglad. Maar nu is het zalig om op mijn tempo, op mijn duizendste gemak het keienpad te volgen. Een kleine stroom water gaat naar beneden, de keien hier zijn begroeid met mos. Beneden stroomt een rivier en aan de rand zo’n drie meter hoger staat een huisje. Iemand zwaait en ik zwaai terug. Een betonnen brug van ongeveer één meter breed, gaat over de rivier met zijn enorme keien. Dan wandel ik naar de persoon die me toezwaaide. Wat een uitzicht hier, water wat langs de dikke keien naar beneden stroomt, de bergen en een blauwe lucht met sneeuwwitte wolken. Ik zet me neer en bestel iets te eten en te drinken. De vrouw des huizes heeft haar breiwerk bovengehaald en zit naast me te breien. Ik vraag of ik haar mag tekenen. Kei leuk, haar man zit gehurkt voor zich uit te staren, mooie houding en ook hem teken ik. Dan gaat hij naar binnen om zijn waterpijp te halen, geweldig. Ik teken, en als ik mijn best doe, gaat dat natuurlijk niet, maar die mensen voelen zich zo vereerd. Dat is echt super. Ik scheur de tekening van mijn tekenblok en ze wordt dankbaar aangenomen. Het begint te regenen en ik besluit terug te keren. Maar het is toch beter om even te wachten en ik zet me op een stoel onder een tent van plastic kijkend naar de bergen, dankbaar dat ik dit weer mag beleven. Op de terugweg staat een vrouw in het roze op de berg haar koe te vangen die intussen vijf meter naar beneden is afgedaald. Haar gevloek galmt door de bergen. Terug in het dorp, zit een meisje van ongeveer 10 jaar aan een kraan buiten de was te doen. Een ander meisje zit met haar handen in de modder om het lemen huis te bepleisteren. Er zijn hier nog enkele lemen huizen, een groot deel is ingestort tijdens een aardbeving een paar jaar geleden. Dan heeft men betonnen woningen gebouwd. Er is hier veel te zien.