Cerdos a la playa

De bus naar het strand hebben we al gemist. Bij Cubatur vragen we informatie over 'El Yunque' de tafelberg. Als we buiten komen spreekt een gast ons aan of we taxi naar Maguana-Beach nodig hebben. Ok, maar eerst zetten we onze zoektocht naar een fles water verder. Dat is hier echt niet te doen en verplicht kopen we een kleine fles. De chauffeur rijdt als gek. Hij wil zeker zijn mannelijkheid bewijzen? Maar de weg wordt slechter en slechter en de vaart mindert en mindert. Schoolkinderen in hun uniformen lopen over straat. Witte blouse voor iedereen, de kleur van de broek of rok is afhankelijk van de graad rood, geel of blauw. Heerlijk, relaxen op het strand. 'Knor, knor...' 'Wat is dat nu weer?' Ik draai mij om en daar loopt een zwart zwijntje te wroeten op het strand. Verderop, waar de parasols staan, is de rest van de familie zwijn. Hoe bizar: varkens op het strand. Cuba is het land van de varkens, overal kom je ze tegen in de stad en in de vrije natuur. Op de terugweg stapt ene gast uit en zegt dat we nog een toerist gaan oppikken, dat is waarom hij uitstapt. We draaien een zijweg in die naar 'El Yunque' leidt. Het is prachtig en puur hier. HIer is geen verharde weg en je hebt hier cacaostruiken, palmbomen, de rivier... De rivier, de palmbomen en daarachter de tafelberg, hoe mooi. Ik geniet en Nicole staat doodsangsten uit. Dit in Zuid-Afrika, dan spring je best uit de auto, zegt ze mij later. De toerist is er niet en de auto draait terug en stopt zodat we foto's kunnen maken. Terug in Baracoa staan we aan te schuiven voor een lokale pizza. Een levendige enthousiaste francaise begint al meteen met ons te praten. Amai, wat een energie. Claudine heeft 'El Yunque' al beklommen en raadt het ons aan. Morgen gaan wij met de boot en dan is het tijd voor 'El Yunque'. Ieder gaat naar huis en s'avonds gaan we naar 'Casa de la Trova'. Eerst zetten we ons met een Cuba Libre en Mojita aan een tafeltje. Een oude man met 2 rammelaars komt voor onze tafel staan en begint te rammelen en te zingen 'Quantalamera'. Vals, niet te doen, iedereen kijkt en het lied duurt eindeloos. De kerel weet van geen ophouden. Vreselijk en dan gaan we 'Casa de la Trova' binnen. Enthousiast is de band niet, de presentator is een vreemde gemaakte kerel en ineens tikt iemand op mijn schouder. Dominiek, er was geen bus terug,...hij blijft buiten. Genoeg van salsa en andere muziek. De show is afgelopen en wij lopen naar buiten en gaan verder. Maar Dominiek zit daar nog en wij hadden hem niet gezien. Dus zitten we effe later bij hem en toeristen uit Noorwegen aan tafel. Aan de andere tafel zit energieke Claudine. Tijd om te gaan en om voor de zoveelste keer afscheid te nemen van Dominiek.