Claudine

We zijn laat en nemen geen ontbijt. Eerst naar de bank en dan een ontbijt in het hotel. Daar is energieke Claudine al, terwijl wij eten gaat zij op zoek naar fietsen. Na ons ontbijt gaan we de fietsen oppikken en mijne fiets is vreselijk. Ik trap mijn eigen suf en ik kan de rest niet volgen. Daar staan ze op mij te wachten aan het chocoladefabriek waar een groot propagandabord staat met Che Guevara. De tocht gaat verder: bergop, bergaf...amai die remmen die fieperen nogal...Wat is dat, dat moet onderzocht worden en Claudine is al onderweg. Een grote kokosnootoven of opslagplaats voor kokosnootschalen ligt een stukje van de weg af. In het ronde gebouwtje ligt het vol kokosnootschalen en buiten ligt ook nog eens een berg vol schalen. Paard en kar rijden voorbij en de bestuurder zwaait naar ons. We springen terug op onze fiets. Claudine op kop en wij puffend achter haar aan. Een kranige dame en wat een conditie, 63 en wij kunnen haar niet volgen. Niet min is die Claudine, die is van hare fiets en wij hebben nog niks gezien. Daar staat ze al weer aan een gebouw. Manneke, wat stinkt dat hier. We gaan naar binnen en de kippen komen ons al tegemoet gelopen, wanneer we over een smal padje lopen. Dan over houten paletten en dan zijn we achter het gebouw. Het ligt hier vol stinkende kokosnoten. Jakkes. Kom, kom,... en wij volgen een kerel door een gebouw dat van binnen zwart is en waarvan de vloer precies gemaakt is van in elkaar passende kokosnoten die tussen 2 planken liggen. Een smalle betonnen trap leidt naar boven, de deur en dan ... hier is geen vloer... een net van ijzeren draad hangt hier en die kerel loopt daar op. Ik maar van achterna, en de rest zegt 'Ik bekijk het wel van op een afstand'. Op de ijzerendraad vloer liggen massa's kokosnoten. In elk geval is het spannend om daar over te lopen, zeker omdat daar een groot gat in is en dan zoek ik steun aan de deur. Ik heb niet in de gaten dat die zwart is van de roet. Wat een geur, niet te harden... we lopen terug naar beneden, naar een ander gebouwtje. De man opent de deur van deze barak en binnenin is er vuur. Ook hier liggen kokosnoten tussen planken en worden gebrand. Er branden verschillende vuurtjes. Hij blust de vuurtjes, het lijkt wel een sauna. De kokosnoten worden gebruikt voor zeep van te maken. Terug de fiets op, Claudine achterna naar Rio Toa. Bergaf en geen weg, afstappen is dan het veiligst. Onverharde bospadjes leiden naar een open ruimte waar een openluchtdisco is en verschillende jongelui rondhangen. We fietsen over de vlakte richting rivier, hier is er weer een bospad en we verstoppen onze fietsen in de boskes. 2 paarden staan te grazen en wij lopen verder tot aan de rivier. Een boom ligt in het water en nodigt uit om te beklimmen en dat is wat Nicole doet. Geen voetreflexmassage voor mij nu. Verderop is iemand zijn paard aan het wassen. Dan lopen we terug via een andere route: de boomschorsroute. We klimmen over stronken en wandelen in de schors. Er liggen hier vele op grote bonen lijkende zaden. Van die op bonen lijkende zaden maken de Cubanen kettingen. De fietsen staan er nog en na Rio Toa is Rio Duaba aan de beurt. Dit is dezelfde route als die we een paar dagen geleden met de taxi gedaan hebben. Zonder versnellingen is dat een hele klus op een weg vol putten, stenen en omhooggaand. Een binnenwegje? We zetten onze fietsen tegen een electriciteitspaal en lopen langs het wegje naar beneden richting rivier. 10 meter verder is er een grote brede ingang, dus gaan we onze fietsen halen en zetten die bij ons aan de rivier. Enkele gasten zijn hun stalen ros (fiets) een bad aan het geven. Schuifel, schuifel over de keien in de rivier, dat is het minder plezante en dan zet ik mij tegen een gevallen boom in het water, heerlijk. De stroming van het water is zalig en kleine visjes zwemmen langs mij heen. Vervolgens wandelen Claudine en ik naar de ingang van 'El Yunque'. Het is warm en in de bosjes aan de rivier bakken enkele scouts varkensvet en smullen dat lekker op, bah. We lopen terug en komen Nicole tegen met fiets en rugzakken. Ook hier zitten in de bosjes gefrustreerde Cubanen. We nemen nog een laatste plons en het is niet te geloven, wat ruist er door het struikgewas... dan is het een voordeel dat ik mijn bril afgedaan heb. Puf, puf, terug fietsend kan ik al helemaal niet meer volgen. Dan bezoeken we nog een kunstgalerij want om 18u00 hebben we salsales. Wat laten die kerels ons zweten, niet te doen. Veel geduld hebben ze niet, die verwachten dat je die basisstappen al allemaal kent. Drijfnat van het zweten. Dit is een serieuze work-out. Daarna avondeten in onze casa, om dan in het park nog wat te buurten met Claudine. Je gelooft het nooit op de trap in het park kom ik Sebastiaan de Pool terug tegen. Wat een enthousiasme en kabaal dat die kerel kan maken, en hij heeft een hele compagnie mee. Mum en dochter Lauren (Frankrijk), Alex (UK), Phil en neef (Zwitserland). Het grappige toeval wil dat Phil en neef op de stinkbus van Havana zaten samen met Nicole. Nicole had hun Lonely Planet afgeluisd, dat doe je als je reist zonder reisgids. Dat is zo leuk, dat die ook geen reisgids heeft. De wereld is klein. Vandaag gaan wij naar een andere tent en de hele bende komt mee. Flessen Havanaclub, ijs en limoen,... de band speelt 'Che Guevarra, el commandante', 'Quantalamera',... en onze zwitsers vriend danst zijne frogdance. De polonaise, salsa,... dit is weer zo onwerkelijk en ijsblokjes die achter T-shirts verdwijnen. Dit is terug in de tijd. En dan gaan we naar de disco. HIer liggen de kabels her en der verspreid, dus moet je oppassen dat je niet struikeld. Het gevolg is dat er af en toe geen geluid uit de boxen komt. Zaterdagavond...