fietstocht

Vandaag zijn het verkiezingen hier in Cuba. In het verkiezingslokaal houdt een klein meisje de wacht bij de 2 stembussen. De vlag hangt tegen de muur en het kleine meisje salueert voor de foto. We hebben met Claudine afgesproken in de bar van het hotel. De tafels staan tegen de bar, vreemd, zeker om te poeten. Ik bestel water en de barman toont mij de flessen, waardoor ik mij naar voor laat vallen met mijn handen tegen de bar. En nu weet ik waarom die tafels daar staan en wat 'Pintado' betekent. Wie schildert nu de bar van een hotel op zondagvoormiddag op de dag van de verkiezingen...mijne hand is nu schoon bruin. Schoonmaken en dan fiets oppikken. Vandaag heb ik een andere stalen ros en deze rijdt al een stuk beter. Claudine rijdt richting waterval, maar wij (Nicole en ik) hadden het plan om naar de grotten te gaan. Onze wegen scheiden zich en Nicole en ik fietsen op een wegje langs het strand. De weg verandert in strand en dat fietst niet. We wandelen en hebben het gevoel dat we door een zwarte woestijn stappen met onze fietsband in het spoor van een voorganger. Links de zee en rechts een oase? Verderop kan je weer rijden en dan is het een afwisseling van fietsen en wandelen, want het is niet simpel om in papzand te fietsen. We komen uit aan een meer en hier is een houten brug gebouwd zo breed als een treinspoor maar dan gevuld met planken. Tijd voor evenwichtsoefeningen. In het begin van de brug telt de brug wel 5 planken, maar verderop heb je stukken met maar 2 planken. Dit is wel goed om je zinnen te verzetten. Dat is concentreren dat je niet met je klikken en klakken in het water valt. Het ergste wat kan gebeuren is dat de kodak in het water valt, die fiets is niet zo erg. Een Cubaan kan het niet aan zien en helpt ons onze fietsen aan de andere kant van de brug te krijgen. Het warm en de vochtigheid is hoog. We blazen uit aan de andere kant van de brug. Links van de brug is er een aftakking gemaakt (of een andere brug) die leidt naar bootgarages. Dit zijn huisjes in het water met rietendaken en daar liggen bootjes in. Aan de andere kant heb je mangroves en een berg. We fietsen verder en stappen dan maar weer nood gedwongen af voor een megahelling. Bovenop de berg zetten we ons neer in de schaduw en hebben een prachtig uitzicht op Baracoa. Een Cubaan komt voorbij, stopt en rolt een rode doek open en begint zijn waren te neer te leggen en te tonen. Hij heeft een grote plastiekzak en die zak lijkt niet leeg te geraken. Kettinkjes, doosjes, oorbellen, armbanden,... het ligt daar allemaal voor ons. Al die moeite voor niks 'Looki, looki... manaña comprar'. Al spoedig zitten we daar met een bende en iedereen probeert ons iets aan te smeren. Die verkopers vertellen ons dat er iets verder een strand is 'Playa Blanca'.Dus pakken wij ons bijeen en gaan naar het strand. Rode aarde en die is nat, met als gevolg dat de fietsbanden dikker en dikker worden. Dan slaan we links af en volgen een pad dat door het struikgewas gaat. Het pad is ongelijk en rotsachtig en dan staan we in een bosje op een rots en moeten we 1 meter naar beneden. Niet simpel met die fietsen, maar er is iemand die ons helpt. 'Playa Blanca' is een zakdoek groot, zo klein is het en omgeven door rotsen en kliffen. Het water is er turkoise, maar het is niet simpel om in de zee te geraken. Op de rotsen ligt de vangst van een visser aan een ring geregen die door de ogen van de vis gaat. Relaxen, we hebben het strandje voor ons. Als ik mijn ogen open doe, staat Nicole een beetje verder bij een kerel met kokosnoten. Dat is een goed gedacht, want we hebben niks bij om te eten. Een oude kokosnoot daar eet je het vruchtvlees van en van een jonge daar drink je de 'aqua de coco' van. Smikkel, smikkel,... heerlijk kokosnoten eten op een prive-strand onder een boom. Drinken uit zo'n grote kokosnoot, dat is een ander verhaal en zo lauwe kokosmelk is niet lekker. Tijd om terug te gaan, en het toeval wil dat er net twee jonge gastjes voor ons lopen en die zijn zo aardig om die fietsen naar het pad te brengen. Dan rijden we weer over de rode plakaarde, de bergaf en dan een andere berg op om via een andere route terug naar huis te gaan. Toch maar effe checken of dit wel de juiste weg is ... niet dus, terugdraaien en dan is er niemand die ons helpt om onze fiets aan de andere kant van de brug te krijgen. Heel bewust en geconcentreerd lopen we de brug over en daar is het pad en het strand. We fietsen op de malecon en staan weer in Baracoa en fietsen tegen het verkeer in om de fietsverhuurder terug te vinden. Ook al hebben ze in mijn casa bevestigd dat mijn reservatie voor de bus naar Havanna gemaakt is, ik kijk toch effe voor een vlucht want de rit van Baracoa naar Havanna is heel lang. Geen vlucht te vinden voor morgen. Ook goed, dan wordt het een lange busrit manaña. Maar nu is het tijd voor .... salsaclass, deze keer gaat de les door in een grote ruimte. 'El basico, muy importante' klinkt het, mijne kop weet dat, maar mijn voeten... Dan is het weer etenstijd en daarna gaan we naar de tent van gisteren. Amai,wat een onthaal... iedereen weet dat wij er zijn. Sebastiaan en co zorgen daar voor met een luid en enthousiast geroep. Hij vertelt over zijn salsales 'I had today a salsalesson in a gay class' Hij beschrijft de zwarte legging van Giovanni en het topje en hoe zijn les verliep 'you smell so good'. Nou maat, ik kon het mij al voorstellen. Wij hadden ook les van die kerels.