Merida

Daar sta ik dan weer op de luchthaven van Cancun. Waar is de bus? Niet moeilijk hier om die te vinden. Na enige tijd sta ik in de busterminal van Cancun en check de uren van de bussen naar Merida. Ik loop naar hostal Haina en hier is alles weer volgeboekt, dus besluit ik om de bus van 18u00 te nemen en Cancun te verlaten. Eerst ga ik echter naar de McDonalds, erg he. Maar het kan maar deugd doen, eens iets anders dan rijst, bonen, sla, tomaten, kool en komkommer. Dan kijk ik op mijn klok. Oeps, nog 30 minuten voor mijn bus vertrekt. Ik ren de MCDonalds uit en het is 10 minuten lopen naar mijn hostal en dan moet ik nog inpakken. Gaat dat lukken? JA, want hier is het 1 uur vroeger dan in Cuba. Op mijn gemak pak ik mijn spullen in en dan wandel ik naar het busstation. De bus is weer ijskoud, maar ik ben voorzien. 23u00 gaat er nog plek zijn in de hostal in Merida. Neen, zegt de uitbater, en dan... vergissing, ik heb nog 1 bed... en ik ben blij als ik daar in lig. Het is een gezellige hostal en ik ga met mijn roommate Liliana uit Argentinië de rondleiding door de stad doen: palacio municipal, een maya-poort, de kerk met zijn zwartgeblakerde jezus,... een hele uitleg. Daarna bekijken we de murals en kopen wat te eten. Vandaag is het begin van de carnaval en deze avond wordt het slechte humeur verbrand. Ik ga daar naar toe, maar er is zoveel volk dat het podium maar een stipje in de verte is en je de mensen niet ziet. De daken van de WC's zitten vol met mensen. Opeengepakt staan we daar en dan explodeert het slechte humeur in de lucht: vuurwerk en dat is leuk om te zien. Maar ik wil weg uit deze benauwende mensenmassa en samen met Liliana zetten we ons op een terras waar er ademruimte is.
s'Anderendaags nemen Liliana en ik de bus naar Izamal 'de gele stad'. Het is loeiheet. Hier zijn alle gebouwen geel geschilderd, er is een geel klooster, een geel gemeentehuis, alles is geel. We stippelen een route uit en volgen die. Izamal heeft ook piramides en eentje daarvan beklimmen we. Puff, dit is weer uitkijken om niet te verbranden. De trappen van de piramide zijn zo ongelijk dat het lijkt alsof iemand hier gewoon een berg stenen neer gegooid heeft. Een ijsje en dan lopen we naar de bus die op het punt staat om te vertrekken, goede timing. Afscheid van Liliana en ik ga mijn ding doen op het internet.
De volgende dag neem ik in mijn uppie de bus naar Uxmal en bezoek dit piramidecomplex. Ik sluit me aan bij een groep jongeren met gids, maar ik neem niet veel op van wat de gids zegt. Dus loop ik rond en struikel bijna over een dikke leguaan. Is dat effe schrikken. Zo'n groot beest, het zit hier vol met van die beesten. Gelukkig doen die niks. Als ik terugkom in de hostal vraagt Connie, een dame van 75, wat mijn plannen zijn voor vanavond. Het plan is om naar de stoet te gaan kijken. Zij wil ook gaan en na enige zijn we met drie (Connie van Amerika en Virginie van Frankrijk). De straten van Merida zijn afgesloten en er zijn mensen die al van 17u00 op de tribunes hun plekje te bewaken. Wij zetten ons op de hoek van de straat op de stoep. Een ideaal plekje in een draai, zodat we een goed zicht hebben op de stoet die normaal om 19u00 begint. Maar dit is Mexico en om 20u00 is er nog niks te zien. Daar komen de wagens, is dit de reclamestoet? Coca-Cola, Sol, Super Willy, Donde,... hebben allemaal blinkende wagens en stralend volk op hun wagen staan. De KVLV van Mexico doet ook mee, 90 vrouwen en 4 mannen, haha. Mannen op stelten en jumpschoenen in strakke pakjes,... dit lijkt er al meer op dan wat ik gezien heb in die resort in Cuba. Dit jaar vliegt er geen jaarlijkse appelsien tegen mijn hoofd, maar een schrift. Hoe is het mogelijk.