Rust

Ik heb niet de fut om een cenote te gaan bezoeken. Het is hier druk in Merida en ik snak naar rust, dus inpakken en wegwezen.
Met mijn heel hebben en houden loop ik door de drukke straten van Merida. Het ziet er zwart van het volk omwille van carnaval. Het busstation is een heel eind lopen, dus mijn fitness heb ik ook al weer gehad voor vandaag. Zelfs in busstation is het drug. Een uurtje wachten en daar is de bus. Crazy chauffeur, manneke die rijden hier keihard en vliegen dan op hun rem. Buckle up! Heelhuids kom ik aan in Campeche’s busstation. Hier staan geen taxi’s. Langs de drukke straat in de brandende zon volg ik het bord ‘Centrum’. Even later, stopt er een bus en wacht op mij. Een aardige chauffeur zet mij af in het centrum. De Zocalo is zo gevonden en dan heb ik de keuze ‘monkeyhostal’ of ‘lapirata’ en ik ga voor rust en die hoop ik te vinden bij de piraten. In de hostal staan in een ruimte allemaal piratenspullen en een piratenpop. Het is hier heel rustig en de kamer is super aangenaam. Iets eten en dan heerlijk slapen. Maar eerst maak in nog kennis met mijn duitse roommate Stefanie en verander ik in een spraakwaterval die niet uitverteld geraakt over Cuba. Stefanie was van plan te gaan en had het plan laten varen, maar nu is ze terug van gedachten veranderd, haha. De volgende ochtend wandel ik met Stefanie over de Malecon (de dijk), witte reigers staan aan de kant en pelikanen zweven en duiken in het water. Voor eentje was de laatste duik fataal en hij ligt daar stijf op een berg stenen. Een auto stopt en biedt ons een lift aan. Mexicanen kunnen niet begrijpen dat er mensen zijn die graag wandelen. Waarom wandelen als je een auto hebt, is hun motto. Het wordt middag en de temperaturen stijgen. Mijn huid is nog altijd niet gewoon aan die straffe zon en het is uitkijken om niet te verbranden. Na de wandeling ben ik stikkepot en val in slaap. De hele namiddag ligt deze schone slaapster te ronken in haar bed. De vermoeidheid komt er eindelijk uit. De volgende dag doe ik mijn internetding. 2 straten en de malecon, mijn bed en het internetcafe meer heb ik niet gezien van Campeche. Dat is weer een reden om terug te komen,he. Maar het goede nieuws is dat ik me terug mens voel en de vraag is dan ‘Voor hoelang?’ Deze avond neem ik immers de nachtbus naar San Cristóbal. Het is hier weer benauwd en een douche voor het vertrek is heerlijk. Dan is het de uitdaging om de bushalte te vinden en de bus die naar het ADO-busstation rijdt. Gelukkig is de mexicaan behulpzaam en vriendelijk en geraak ik op de juiste bus naar het station. ‘Kaartje San Cristóbal, por favor?’. ‘Es completo’, klinkt het. Miljare, dan wordt het toch Palenque. ‘Sola?’. ‘Si’ en de dame kijkt toch even voor een plek. Ik heb geluk en daar gaat de laatste plek. Het is ijs en ijskoud op de bus. Hoewel ik mij voorbereid heb op de kou en al mijn kleren aan heb, heb ik het nog koud. Laat ik ook maar een paar sokken aan doen,dat scheelt waarschijnlijk ook. Potverdorie, waar is mijn schoen gebleven. Niet te vinden, op mijn knieen zit ik in het gangpad van de bus op zoek naar mijn schoen. Dit is weer bizar. Wat vreemd. Mijn buurman doet het licht al aan en duikt ook omlaag, noppes. Mijn plek is achter de chauffeur, dus misschien ligt mijn schoen aan de deur. Niks, de chauffeur doet het ligt aan. Onder de stoel van de chauffeur, is mijn schoen belandt. Gelukkig, ik zag mij al rondlopen en om hier een nieuw paar schoenen te vinden is niet simple voor deze reuzin. Al die kleine mensjes hier hebben voetjes, die wel 2 keer in die van mij gaan. Het is een boemelbus die om de haverklap stopt… en gebroken nacht en ik ben weer bij af.