San Marcos

Eindelijk 6u00, een douche en dan wachten op de shuttlebus. En natuurlijk is die te laat. Nog altijd niet weg. Ascha komt haar kamer uit en staat te zwaaien op het balkon en even later doet Emilia hetzelfde.Geduld. Eindelijk, daar zijn ze, de bus zit vol en ik beland op de enige plek op achterbank naast de rugzakken. Hopelijk, hebben die geen afwijking naar rechts, want dan ben ik bedolven. Voor mij zitten Jani en Martin uit Duitsland en het is gezellig kletsen met hen. Hun plan is om naar Quetzaltengango te gaan om Spaans te leren en wat is mijn plan? Of Spaans in San Pedro of mediteren in San Marcos, ik ben er nog niet uit. De hele bus gaat naar San Pedro, dus dat nodigt wel uit om ook die richting uit te gaan. Een onrustige rit, de chauffeur geeft gas planche en vliegt dan op zijn rem als de weg bulten vertoont. Dat is goed om wagenziek te worden. Een veiligheidsgordel is hier gepast. De grenscontrole, hier worden de paspoorten afgestempeld, en heel bizar, de toeristenkaarten houdt men hier niet. Dan rijden we een stukje verder, nemen de rugzakken en andere spullen en wandelen over een markt Guatemala binnen. Wat een uitzicht hier: bergen en dan de kleuren van de markt. Er lopen vele geldwisselaars rond die een stapel biljetten van wel 7 cm dikte in hun handen houden. De bus staat er al, alleen is ze nog vol met mensen die naar Mexico gaan. Even later, zit iedereen op deze bus. Het vertrekmoment, manneke lief, de straten zijn hier supersmal en steiler dan de skipiste in Peer. Hier rijden we met de bus naar beneden en dat kriebelt. De weg is zo smal dat we rakelings langs de huizen rijden en dan ... een tegenligger. HOe gaan ze dat hier op lossen? Wij terug achteruit naar boven, neen, de vrachtwagen gaat achteruit en wij rijden verder. Het landschap is hier schitterend, bergen bezaaid met dorre maisstengels die op enorme grassprieten lijken en stukken goudgeel graan. Boeren werken met schop op het veld en dan file... een camion met kale banden staat naast ons. Geen enkele groef is er in de banden te bespeuren. 17u30, eindelijk zijn we in Panajachel. In het reisbureau drop ik mijn spullen en dan op zoek naar een geldautomaat. En de geldautomaat doet het niet. Potverdorie, ik loop terug en die ene geldautomaat die ik niet geprobeerd had, daar staat een megarij aan te schuiven. Dus ik zet mij in die rij Nederlanders en wat blijkt... iemand zat op computercursus in Lommel. De wereld is klein. Met een klein hartje probeer ik deze automaat en BINGO. Oef, en nu is het nog de kunst om de boot te pakken. De boot naar San Pedro vertrekt om 19u00, maar ik ga naar San Marcos. Mijne kop leegmaken daar heb ik nood aan ipv er iets in te steken. Samen met de 3 Israëlers van het busje loop ik naar de steigers. Zij weten de weg. In het donker lopen we over stenen en het is niet simpel. Dan staan we eindelijk aan de verkeerde steiger en moeten dat hele stuk teruglopen. En dan is het voortmaken, want het is bijna 19u00. Pompaf van het rennen met mijn hele spullen, snak ik naar adem. Mijn boot is pas om 19u30.