Progresso

In plaats van flamingo's te kijken en te jagen, maken we een uitgebreid ontbijt om vervolgens naar de bank te gaan. Na een hele tijd van wachten en aanschuiven zijn we eindelijk aan de beurt: geen paspoort is hier geen geld, zelfs wisselen doen ze niet. Ach, dan gaan we wel naar de bank in Progresso, daar deden ze in de week niet moeilijk. We steken de straat over en amai, dit lijkt calle del dinero wel. De ene bank na de andere en onze portemonee geraakt weer gevuld. Waar was dat busstation naar Progresso? In tussen staan we weer op de groentenmarkt, mis, dit is de weg naar de bushalte van de cenotes. Effe vragen, en na een paar keer vragen staan we op een plek waar de collectivo (minibus) naar Progresso stopt. HIer staat een ellenlange rij en wij schuiven ook aan. Pfff, dat duurt en dat blijft duren. Zo een minibus is sneller vol dan een grote bus. We maken rechtomkeer en gaan opzoek naar het busstation met de grote bussen en dat busstation ligt ironisch enkele meters verder dan de eerste bankstop, haha. Hier heb je om de 10 minuten een bus en al gauw zitten wij ook op de bus. Deze keer zonder zingende oude mannekes. In Progresso belanden we deze keer onmiddellijk op het strand. We placeren ons achter een tentje van een verkoper. Zijn bakfiets staat naast ons en hij heeft met houten stokken en een zeil een dak gemaakt als beschutting tegen de zon... 1 van die houten palen (stokken) wordt vastgehouden door een megasteen die aan een touwtje bungelt. Een windstoot blaast eens goed en daar valt de stok, net naast Kelly's hoofd. Heeft die effe geluk gehad, amai. Ik heb mijn ballekes bij en onderneem nog eens een poging om te jongleren. Zelfs met 2 ballekes lukt dat nog niet. Niet dat mij dat deert, ik krijg hier al publiek. Enkele kinderen komen geïnteresseerd rond mij staan, haha. Ik kan misschien beter een clownsact in een steken, zonder moeite. De tijd vliegt en wij gaan terug. In Merida eten we eerst iets bij Mc Donalds. Als we buiten komen regent het. 'O, neen, mijne was, die hangt daar nog buiten te drogen'. We rennen maar dat is onbegonnen werk. Puffff, de hostal ligt nog enkele blokken verwijderd. Verdorie maat, die was moet dadelijk mijn rugzak in, want ik kan die maar moeilijk ophangen in de nachtbus. Het begint harder te regenen. Wat is het benauwd. De laatste meters rennen we weer en lopen de hostal binnen, stormen door de receptie over de binnenplaats naar de wasplek. 2 T-shirts en mijn handdoek zijn al gaan vliegen, de rest heb ik goed vastgeknoopt, want wasknijpers heb je hier niet. Dat vast knopen leek een goed idee, maar als het regent is dat niet zo handig om die kleren terug los te krijgen. De nattigheid valt mee, enkel mijn handdoek is terug nat, de rest van mijn spullen is meer droog dan nat. Hup, terug naar de receptie, hier halen we onze rugzakken uit de lockers en maken ze terug. Daarna nog een douche, effe internetten en dan staat de taxi al weer voor de deur. 'Waar naar toe' vraagt de taxichauffeur. Het busstation naar Palenque. 'Eerst of tweede klas?'. Laat ons toch maar eerste klas gaan. Even later dropt de taxi ons voor het busstatio en zeulen wij ons valies met hangmatten en rugzakken naar binnen. Hier heb je keuze? Ipv de bus van 19u nemen wij de bus met de minste stopplaatsen en dat is de bus van 22u. Helaas liggen de lockers 2 straten verwijderd van het busstation, dus zitten we daar vast voor 3 uren. Maar wij hebben veel te vertellen, dus de tijd vliegt met een koekje en een drankje. De bagage geven we af en we stappen de bus op. Berekoud is het op de bus. We hebben geluk de busis niet vol en we hebben ieder een zetel. Mijne natte handdoek hang ik op en als hij droog is gebruik ik hem als deken. De eerste stop, we hebben allebei nog geen oog dicht gedaan. Man, dat belooft voor morgen. De volgende stop, we zeggen weer hetzelfde tegen elkaar. Ik heb geen oogdicht gedaan. Ik ook niet. BLijkt dat het al 5u15 is, dat valt mee.