Rishikesh

Op het dak van het hotel is het restaurant om te ontbijten. Er staat één lange tafel en nog één kleintje. Ik ga bij de familie aan de lange tafel zitten. Zij komen uit het Zuiden en zijn op vakantie. Ze vragen of ik raften leuk vind? Dat weet ik niet, want ik heb dat nog nooit gedaan. Voila, ik word uitgenodigd om met hen mee te gaan raften op de Ganges en dat gaat morgen gebeuren. Het is hier nog altijd loeiheet en ik heb een plek gevonden waar ik op het internet kan, dus zet ik alles maar ‘even’ op het net. Tijdens het heetst van de dag, zet ik mij in de schaduw op de schommel van het hotel en lees, want het is te heet om iets te ondernemen. Een Indisch eekhoorntje met twee gele strepen op zijn rug, komt eens kijken en loopt wat rond. Twee zwarte vogeltjes met een kuifje fladderen rond en dan zie ik dat in een bloempot die aan het plafond bevestigd is, de hangplant dient als nest voor de jongen van de zwarte vogeltjes. Het duurt nog even voor zonsondergang, maar ik wandel toch al op mijn gemak naar de Parmarth Ghât, een tempel in Swargashram. Onderweg kom ik voorbij een ashram waar drie oude verrimpelde vrouwtjes samen op de trap zitten te babbelen. Ik loop door en kom nog wat koeien tegen. Tegenover het politiekantoor staat een gat in de muur wanneer je hier doorstapt, kom je op een pad dat langs de Ganges loopt. Hier heb je ook verschillende yogacentra. Een oude yogi in zijn roosoranje plunje, grijze baard en een soort Paternoster rond zijn nek, vraagt of ik een foto van hem wil maken. Fier poseert hij voor mij en hij is trots op het resultaat. Op het strand aan de oever van de Ganges ligt een koe te zonnen. En dan ineens komt er een bruin kalf aan mijn camera snuffelen.
Wat een prachtig zicht, 5 oude mannen met elk een rode tulband en een witte broek en licht hemd aan, zitten gezellig te keuvelen. Het is goed voor hen dat ik een foto maak. Man, dan verschiet ik mij een hoedje, mijn arm wordt vastgegrepen door iets oranje en het is geen gemeentewerker. Het is volgens mij de vrouw van één van die mannen. Dat oude wijf heeft veel fors en eist dat ik ook een foto van haar maak. Niet alleen van haar wil ze een foto ook van haar vriendinnen die allemaal een oranje hoofddoek dragen. Een stortvloed van woorden krijg te horen, ik versta er geen fluit van, ik maak de foto en de rust keert weer. Ik vervolg mijn weg en kom bij een tempel terecht. Mensen zitten te bidden in kleermakerszit in de tempel, vooraan zitten verschillende mannen. Een van de priesters is aan het gapen, amai. Aan de andere kant van de tempel staat er een echte koe als een standbeeld op de trap. De zon gaat stil aan onder, er zijn nog altijd mensen die zich aan het wassen zijn in de Ganges en dan zie ik ineens een man met een steelpannetje met vuur aan de heilige rivier staan. Hij zwaait met zijn pan en zegt van alle onverstaanbare dingen. Zou dit de vuurceremonie zijn? Dan word ik weer aangesproken door een hele familie om mee met hen op de foto te gaan. En dat doe ik. Ohhh, dan zie ik ineens dat een oud vrouwtje in een witte sari een kommetje gemaakt van bladeren vastheeft. Dit kommetje is gevuld met verschillende soorten bloemblaadjes, een brandend kaarsje en een wierookstokje dat ook brandt. Bloemen zijn puur en verdrijven negatieve energie, daarom worden er bloemen in het haar gedragen. Het vrouwtje houdt het kommetje koesterend met haar beide handen vast. Dan stapt ze naar de rivier en zet het kommetje op het water, waar het meedrijft met de stroom. Wat een prachtig beeld en dit raakt mij diep. Ik ben echt ontroerd en denk aan mijn overleden moeder en tantes. Ik loop weer verder en een nieuwsgierig bruin snuffelend kalf drukt zijn snuit tegen mijn fototas. Die beesten zijn echt nieuwsgierig. Dan zie ik het witte standbeeld in de rivier en hier is de plaats waar de vuurceremonie gehouden wordt. Ik geef mijn sandalen in bewaring en kijk of ik een goede plek vind. Super, de familie van de foto zit al op de trap die in de rivier verdwijnt. Ze maken plaats zodat ik er ook bij kan. Een trede lager zit een jong koppel met twee kindjes. De man is ineens weg, en wanneer hij terugkomt heeft hij enkele kommetjes gevuld met oranje, roze en witte bloemen bij. Ik krijg er eentje van, kei lief. Links van mij, wordt het vuur ontstoken. Het lijkt wel een taartschotel, zo eentje met verdiepingen in plaats van taart brandt op iedere verdieping van de schotel vuur. Niet alleen wordt er gezwaaid met brandende taartschotels. De lamp van Aladdin die lijkt op een slang wordt ook doorgegeven door het volk. Uit de mond van de slang komen vuurtongen vrij. Er worden cirkelbewegingen met de lamp gemaakt terwijl meerdere personen de lamp vasthouden. Dan worden de kaarsjes en de wierookstokjes aangestoken. Diegenen die een kommetje met bloemen vasthebben, gaan de trap af naar beneden naar de rivier; ik volg en wring me met mijn kommetje naar de Ganges. Mijn logisch verstand zegt me dat het het makkelijkst bij het water komen is, als ik eerst de persoon voor mij zijn kommetje in het water laat zetten en hem dan de ruimte geef om terug naar boven te gaan. Op de onderste trede staan al keiveel mensen. Zo werkt dat hier niet, de ruimte die ik laat wordt al meteen door iemand anders ingenomen die zich een wegbaant naar de Ganges. Met mijn voeten sta ik in het water en de pijpen van mijn broek slorpen het water op. Ik buk, zet mijn kommetje op het water en “Go with the flow”. Daar gaat mijn kommetje en ik wens het een behouden vaart toe. Dan is de ceremonie gedaan. Iedere avond vind deze ceremonie plaats om de zonsondergang te vieren en welterusten te zeggen tegen moeder Ganges. ’s Ochtends bij het krieken van de dag is er een ceremonie om de zonsopkomst te vieren en goedemorgen te zeggen tegen moeder Ganges. Elke dag opnieuw is er een ceremonie voor de geboorte en het sterven van de dag.
Aan de ingang van de tempel staat een megagroot kitscherig beeld van een Hindoegod, en net wanneer ik passeer, gaat het open aan de hartstreek en verschijnen twee figuren: een man en een vrouw. Zij worden verlicht door de lamp die zich in het beeld bevindt. Dit tafereel heeft een hoog Eftelinggehalte.
Ik heb er honger van gekregen en ga naar die gezellige zaak Ganga Beach Café. Daar eet ik samen met een Deense jongen die al twee maanden aan het trekken is door Indië.
6u30: als ik buitenkom, zit de vrouw van de familie op mij te wachten om zich te verontschuldigen dat het raften niet door kan gaan, want haar man is ziek. Ik ga toch even kijken bij de Adventure Shop om te vragen of ik niet met een andere groep mee kan. Bingo, een half uurtje later zit ik in een jeep met op het dak de raft, de reddingsvesten en al het materiaal wat nodig is om te kunnen raften. Spannend, mijn verwachtingen zijn hoog en in mijn fantasie gaat het er wild aan toe. Ik weet dat er twee ruwe stukken tussen zitten en dan ineens vliegen er reddingsvesten door de lucht, en belanden op de straat. Die vesten zijn niet goed bevestigd. Aan voorbijkomende auto’s wordt gevraagd of er nog ander materiaal dat is gaan vliegen op de berg ligt, we zitten nog niet op de rivier en mijn fantasie wordt al bevestigd. Nadat al het materiaal terug is en stevig op het dak vastgemaakt is, rijden we verder. We stoppen, stappen uit, krijgen elk een geel reddingsvest, blauwe helm en een peddel. Een pad met bezaaid met kleine en enorme keien leidt naar de rivier. Vlak is het pad niet. Ik moet echt uitkijken waar ik mijn voeten zet. Mijn ene slipper heeft al te veel meegemaakt en begeeft het, verdorie. Het pad met op bepaalde plekken rotsblokken van keien verandert voor mij in het blote voetenpad en dat vind ik maar niks. Met veel getalm en getreuzel, want ik moet zien waar ik mijn voeten zet, geraak ik beneden. De reddingsvesten worden nog eens aangetrokken, de helmen gecontroleerd en dan krijgen we een hele uitleg over hoe je in een raft zit, hoe peddelen en de rest mis ik. Ik zal het wel ondervinden en horen of ik het goed doe of niet. Dan zitten we allemaal op de raft en varen naar het midden van de rivier. Hoe indrukwekkend zijn de bergen die ons omgeven, prachtig. Je ziet ze in elkaar overlopen en de begroeiing zorgt voor lichte en donkere kleurschakeringen. De rivier is enorm breed en verdwijnt achter de bergen. Het water is rustig en we krijgen duidelijke instructies om te peddelen of niet. Het ruwe stuk is goed te doen met de raft. De boot beukt tegen het water aan waardoor wij overspoelt worden door het water. Kapseisgevaar dreigt er in de verste verte niet. De stroomversnellingen maken het leuk, maar in mijn fantasie was er meer spektakel. . Een tussenstop wordt gemaakt aan een strandje en een verfrissende plons maken we in de Ganges. Dit is een leuke raftinginitiatie die naar mijn gevoel veel te snel gedaan is. Het eindpunt is een trap, we stappen uit en wandelen door een straatje naar boven. Bovenaangekomen staat een kerel mij met zijn brommer op te wachten. Ik zet met achterop en het avontuur met de moto begint. Bergop rijdend en met veel getoeter, zodat iedereen aan de kant gaat, zo verloopt de rit en word ik terug aan het beginpunt afgezet. Vandaag is de laatste dag dat er geraft mag worden, want de moesson is in aantocht en dan mogen er geen boten meer varen, omdat het water dan te hoog staat. De eigenaar van de shop Hari is vrij en nodigt me uit om iets te doen. Na een uur sta ik terug aan zijn shop, ‘spring’ achterop de motor en dan zijn we weg. We bollen de berg af en door de drukke straatjes rijden wij al toeterend door de mensenmassa. Op sommige plekken is de weg echt weg, en heb je een spoor van stenen liggen. We rijden stapvoets over de voetgangersbrug, vervolgens volgen we het pad langs de Ganges en dan stoppen we op een godvergeten plek. Hari vraagt de weg aan een ouderling in het oranje. We stappen af, de moto wordt geparkeerd en we wandelen door iets wat op een rivierbedding lijkt. Daar is een poort, een grote ijzeren poort en voor de poort zit Mowgli in zijn lendedoek en oranjeplunje. Het lijkt alsof we junglebook gaan binnenstappen. Het is de onderkomen ashram van The Beatles. Een man in het wit neemt zijn sleutel om ons binnen te laten. Man, dit is echt sjiek. Huisjes gebouwd in de vorm van de hutjes in Afrika, maar dan met van die kleine ronde stenen van een zestal centimeter. Eigenlijk lijken het meer op borsten die uit de grond komen met bovenop een tepel. Je kan er naar binnen gaan en krijgt meteen de indruk dat dat heel gezellig moet zijn geweest ‘het baarmoedergevoel’. Bij één is het plafond nog geverfd en staat er in blauwe letters ‘LOVE’. Een overblijfsel van de hippieperiode van weleer. We lopen door de wildernis en zien meer van die kleine huisjes. Het hoofdgebouw is ook versmolten met de natuur. Bovenop heb je een prachtig uitzicht op de Ganges. Dan rijden we terug, slalommen tussen de koeien door en ik voel een staart tegen mijn been zwiepen. We rijden door de drukte van de bazars , sjeezen voorbij een boom met grijze apen met een witte snoet. Of was het andersom?
Rishikesh is de hotspot van de wereld voor yoga, reiki, aryuveda,… Dus om deze hippieplaats te verlaten zonder een aryuvedische massage gehad te hebben, dat zou zonde zijn. Een mengsel van olie wordt over mij gegoten en de massage begint. Ik voel mij een sardien op olie, zo glibberig. Het doet deugd en ik geniet nog wat na. Het is bloedheet, en de manager doet een vriendelijke geste naar mij, ik mag verhuizen naar een kamer met airco.
Om 5:00 ’s ochtends sta ik al weer voor Hari zijn business. Ik kijk toe hoe een oude man zich met zand scrubt, hij komt naar me toe en zegt van alles wat ik niet begrijp. Ik laat hem ratelen en draai me weg. Even later is hij zich aan het wassen met water uit de ijzeren pot die hij meedraagt, ik dacht dat daar rijst in zat. Op de grond ligt een plastiek, hij vouwt die open en uit een soort plunjezak haalt hij een keurig gestreken oranje sarong die hij rond zich bindt. Dan staat Hari er, en even later rijden we via de godverlaten weg naar de waterval. Het doet deugd om de wind te voelen ik, geniet van de rit. We draaien af en rijden over een pad bezaaid met kiezels naar boven. We passeren de tentwoningen van enkele mensen, rijden voorbij een rots waar een boom op staat waarvan de wortels als draden naar beneden hangen, en dan stappen we af en nemen de trap naar de waterval. Er is een brug aan de waterval en daar sta ik te genieten van het uizicht. Wanneer je over een groot rotsblok klautert en je wat handig bent, kan je onder de waterval gaan staan, maar daar bedank ik voor. Op de terugrit maak ik foto’s vanaf een rijdende moto, veel bewegingsonscherpte. Terwijl Hari zijn zaak poetst, loop ik door de straatjes richting voetgangersbrug. Ik word begroet door een kwispelende jonge hond. Een paardje met bakstenen op zijn rug komt mijn kant op en dan plotsklaps klinkt er een oorverdovend kabaal en rennen wel zeker 20 apen dwars over het pad. Ze springen met veel gekrijs op de muur van het daar liggende gebouw en zetten zich neer, zoals vogels op de elektriciteitskabels ook in bepaald ritme zitten. Apenvrees, ik durf er in eerste instantie niet voorbij. Just move, ik wandel richting brug. Gisterenavond kon je hier niet meer op, omdat de pelgrims in aantocht zijn en er veel volk verwacht wordt. Er zijn tweevoetgangersbruggen en die worden éénrichtingsverkeer gemaakt, dat betekent dat je een hele ronde moet doen als je terug wil geraken, misschienkan je ook wel een boot nemen. De pelgrims die onderweg zijn, hebben als doel om naar de bron van de Ganges te stappen gaan om haar te eren. Al de wegen worden geblokkeerd in Rishikesh en je geraakt er bijna niet meer weg, omdat zoveel mensen deze tocht ondernemen. Een trap is gebarricadeerd met dikke houten palen die aan elkaar gebonden zijn. Ik vind dat er nu al zoveel mensen rondlopen hier, als de pelgrims er zijn moet je gewoon mee in de stroom van de massa. Het is ongelofelijk hoeveel mensen in India zijn. De pelgrimervaring daar ga ik niet veel van kunnen vertellen, want ik ga mijn boeltje pakken en vertrekken. Maar eerst heb ik nog een yogaklas. Ik ben benieuwd, want op San Marcus lukte mij dat helemaal niet. Ik heb privé-les en dat doet wel wat. De lerares laat me de grens van mijn lichaam respecteren en voor de eerste keer vind ik yoga leuk, vooral omdat het zo rustig en vloeiend gebeurt.